Eerder heb ik het al benoemd dat ik vooral op cognitief gebied nog best wat stappen te zetten heb. Naast een sterk verminderd concentratievermogen, minder energie, minder kunnen opnemen van prikkels, minder taken tegelijk te kunnen uitvoeren en het minder goed uit woorden te kunnen komen omdat ik deze soms simpelweg vergeet, uit dit zich met name in het minder goed kunnen onthouden en het overzicht houden van planning technische zaken.
Aku tiba-tiba terbangun lagi. Tidak ada suara yang sampai ke saya. Keheningan mutlak. Apa yang terjadi? Apa aku masih di hutan? Semut sudah pergi. Perlahan-lahan saya mencoba membuka mata saya, tetapi yang mengejutkan saya itu sangat sulit: kelopak mata saya sangat berat, seolah-olah direkatkan. Akhirnya aku berhasil membuka mata. Bukannya itu membuat perbedaan: begitulah gelap gulita ternyata.
Zoals gisteren vermeld, zouden we vandaag naar het huis van zus Anik in Demak. Broer Aris Sulistyo zou ook komen en Ratna vertelde mij dat dat een unicum was: zij had Aris Sulistyo voor het laatst in juli 2017 had gezien in het ziekenhuis in Purwodadi toen Bapak zo ziek was, dat de familie dacht dat hij er zou sterven.