Gister verlangde ik thuis naar huis zoals nooit tevoren. Vandaag reis ik van thuis naar huis, waar ik ben geboren. Morgen voelt thuis heel dichtbij, maar toch zo immens verloren. Ibu Indonesia: waar thuis ligt zal ik nooit zeker weten, maar Ibu Indonesia, waar ik ook ben ik zal ons nooit vergeten.
De vorige keer vloog ik nog via China naar Indonesië maar gezien de huidige coronatoestanden daar en het gegeven dat ik niet heel goed reageer op corona, besloot ik China deze keer links te laten liggen. Als je dat maar ver en lang genoeg doet, dan kom je blijkbaar in Jeddah (Saoedi Arabië) terecht.
Het blijft me elke weer verbazen hoeveel mensen er in een vliegtuig passen. Bij de gate dacht ik nog: dat gaat nooit passen, maar uiteindelijk bleken er in het vliegtuig naar Jakarta dat er zelfs nog plaatsen over waren. Op een paar ‘Foreigners’ na, kun je wel zeggen dat het vliegtuig helemaal vol met Indo’s zat.