Waarschijnlijk had ik nog wat last van een ‘vliegtuigbeen’ (jetlag), want lange tijd kon ik maar niet in slaap vallen. Het gegeven dat het de hele avond keihard regende (momenteel is het regenseizoen in Indonesië) vond ik best deprimerend en ook het gegeven dat de familie nog niets van zich had laten horen maakte het er allemaal niet beter op.
Naar verwachting is het nieuwe huisje van kakak Nuryati in maart klaar en bewoonbaar. Ik had gezien dat kakak Nuryati nu samen met haar man in het huis van kakak Arti woonde, maar van kakak Arti en haar man Heru zelf had ik nog niets gezien of gehoord en dat vond ik vreemd: bij al mijn vorige bezoeken aan Indonesië lieten zij zich naar mij toe namelijk zeer nadrukkelijk (soms zelfs tot het opdringerige toe) gelden.
Vandaag is het zaterdag. Naar Nederlandse begrippen betekent dat weekend, maar hoewel veel kantoren hier zaterdag inderdaad gesloten zijn, hanteren de meeste Indonesiërs een zesdaagse werkweek. Normaliter werkt mijn familie dus ook op zaterdag, maar voor de gelegenheid hadden veel familieleden vandaag vrij gehouden om gewoon gezellig met zijn allen bij elkaar te liggen, lopen, dan wel zitten niks te doen.