Naar verwachting is het nieuwe huisje van kakak Nuryati in maart klaar en bewoonbaar. Ik had gezien dat kakak Nuryati nu samen met haar man in het huis van kakak Arti woonde, maar van kakak Arti en haar man Heru zelf had ik nog niets gezien of gehoord en dat vond ik vreemd: bij al mijn vorige bezoeken aan Indonesië lieten zij zich naar mij toe namelijk zeer nadrukkelijk (soms zelfs tot het opdringerige toe) gelden. Toen ik naar kakak Arti en Heru informeerde viel er een stilte die mij net iets te lang duurde, opgevolgd door een korte woordenwisseling tussen Ratna en Ismanto. Uiteindelijk vertelde Ratna mij op een toon die zeer kenbaar maakte dat verdere vragen niet geapprecieerd zouden worden dat kakak Arti niet meer bij de familie op de kampong woonde en dat ze wegens grote problemen ook niet meer terug zou keren. De stille hint ter harte nemende stelde ik geen vervolgvragen, maar ik vond het wel heel vreemd en het voelde alsof mij de toegang tot een biologische zus die mij net zo dierbaar was als mijn andere biologische familie mij werd ontzegd. Ook nu vond ik het ‘Selamat datang di Indonesia’ gênant en pijnlijk voelbaar. Snel van onderwerp wisselend stelde ik de vraag waarom, of eigenlijk voor wie, Ibu’s huisje (zie video) weer werd opgebouwd. Verbaasd was ik van Ismato te vernemen dat dit huis van/ voor Mark, Lin, Emelie en mij bestemd zou zijn. Dit maakte dat ik mij enorm vereerd maar ook verdrietig tegelijk voelde. Ik voelde mij vereerd omdat ik in de toekomst (alleen of samen met Ilse, Ajanne en Joanne) graag in Ibu’s huis zou willen verblijven, maar ik voelde me ook verdrietig omdat ik op de vraag van Ismanto of dat ook voor Mark, Lin en Emelie zou gelden het antwoord schuldig moest blijven. Ik vermoedde wel dat het feit dat Ibu’s nieuwe huisje een tweekamerappartement met een Indonesische keuken, een Indonesische hurktoilet, een Indonesische douche (grote tobbe met tabo) zonder airco betrof, de kans op een ontkennend antwoord zou vergroten. Voor ‘Westerse’ begrippen was Ibu’s nieuwe huisje waarschijnlijk niet luxe genoeg, maar voor lokale begrippen (zeker als ik de huizen in deze kampong bekijk) wel. Op een airco na doet Ibu’s nieuwe huisje niet veel, of zelfs helemaal niet, onder voor de verscheidene Terimah Kost’s (kamers voor tijdelijke verhuur) waarin ik tot noch toe op de kampong heb mogen verblijven. Op de vraag of het niet een goed idee was om Ibu’s nieuwe huisje voor tijdelijke huurders zoals studenten beschikbaar te stellen antwoordde Ratna dat de familie dit zeker heeft overwogen, maar in de praktijk blijkt dat potentiële huurders alleen interesse hebben als er ook een airco aanwezig is. Voor de aanschaf en de installatie van een airco was alleen geen geld (meer) beschikbaar. Het onderwerp Ibu’s nieuwe huisje liet ik hierop rusten, maar de meerwaarde van een airco liet mij niet meer los. Zou het niet fantastisch zijn voor de familie te investeren in een airco zodat ze extra inkomsten uit de verhuur van een huis kunnen genereren? Morgen komt neef Nuris naar de Kampong en wanneer het op geld en familie aankomt overleg ik altijd met Nuris wat verstandig is te doen. Daarom zal ik morgen eens bij Nuris na gaan of hij kan inschatten hoe de familie zou reageren wanneer ik zou voorstellen voor ‘ons’ huisje een airco aan te schaffen… Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Vrijdag 3 februari 2023