Vandaag is het zaterdag. Naar Nederlandse begrippen betekent dat weekend, maar hoewel veel kantoren hier zaterdag inderdaad gesloten zijn, hanteren de meeste Indonesiërs een zesdaagse werkweek. Normaliter werkt mijn familie dus ook op zaterdag, maar voor de gelegenheid hadden veel familieleden vandaag vrij gehouden om gewoon gezellig met zijn allen bij elkaar te liggen, lopen, dan wel zitten niks te doen.
Eerder heb ik het al benoemd dat ik vooral op cognitief gebied nog best wat stappen te zetten heb. Naast een sterk verminderd concentratievermogen, minder energie, minder kunnen opnemen van prikkels, minder taken tegelijk te kunnen uitvoeren en het minder goed uit woorden te kunnen komen omdat ik deze soms simpelweg vergeet, uit dit zich met name in het minder goed kunnen onthouden en het overzicht houden van planning technische zaken.
Aku tiba-tiba terbangun lagi. Tidak ada suara yang sampai ke saya. Keheningan mutlak. Apa yang terjadi? Apa aku masih di hutan? Semut sudah pergi. Perlahan-lahan saya mencoba membuka mata saya, tetapi yang mengejutkan saya itu sangat sulit: kelopak mata saya sangat berat, seolah-olah direkatkan. Akhirnya aku berhasil membuka mata. Bukannya itu membuat perbedaan: begitulah gelap gulita ternyata.