Waarschijnlijk had ik nog wat last van een ‘vliegtuigbeen’ (jetlag), want lange tijd kon ik maar niet in slaap vallen. Het gegeven dat het de hele avond keihard regende (momenteel is het regenseizoen in Indonesië) vond ik best deprimerend en ook het gegeven dat de familie nog niets van zich had laten horen maakte het er allemaal niet beter op.
Naar verwachting is het nieuwe huisje van kakak Nuryati in maart klaar en bewoonbaar. Ik had gezien dat kakak Nuryati nu samen met haar man in het huis van kakak Arti woonde, maar van kakak Arti en haar man Heru zelf had ik nog niets gezien of gehoord en dat vond ik vreemd: bij al mijn vorige bezoeken aan Indonesië lieten zij zich naar mij toe namelijk zeer nadrukkelijk (soms zelfs tot het opdringerige toe) gelden.
Aan het einde van de ochtend merkte ik dat mijn energie op was en dat ik moest rusten. Toen ik daarom aankondigde dat ik weer naar huis wilde gaan, liet Ismanto tot mijn grote blijdschap mijn fiets brengen. Inmiddels meer dan vier jaar geleden had ik de fiets vanuit Nederland geëxporteerd naar Indonesië en sinds het afscheid destijds van de familie (zie https://tim.dondorp.nl/afscheid-van-de-familie-4)