Aku tiba-tiba terbangun lagi. Tidak ada suara yang sampai ke saya. Keheningan mutlak. Apa yang terjadi? Apa aku masih di hutan? Semut sudah pergi. Perlahan-lahan saya mencoba membuka mata saya, tetapi yang mengejutkan saya itu sangat sulit: kelopak mata saya sangat berat, seolah-olah direkatkan. Akhirnya aku berhasil membuka mata. Bukannya itu membuat perbedaan: begitulah gelap gulita ternyata.
Omdat de afgelopen dagen best veel van mij hadden gevergd, had ik gisteravond Ratna (die zich nu al ‘mijn manager’ noemt) reeds laten weten vandaag rustig aan te willen doen en geen afspraken voor vandaag in te plannen. Heerlijk leek me dat even geen stress, lekker rustig ontwaken wanneer het mij uit zou komen.
Zoals gisteren vermeld, zouden we vandaag naar het huis van zus Anik in Demak. Broer Aris Sulistyo zou ook komen en Ratna vertelde mij dat dat een unicum was: zij had Aris Sulistyo voor het laatst in juli 2017 had gezien in het ziekenhuis in Purwodadi toen Bapak zo ziek was, dat de familie dacht dat hij er zou sterven.