Omdat de afgelopen dagen best veel van mij hadden gevergd, had ik gisteravond Ratna (die zich nu al ‘mijn manager’ noemt) reeds laten weten vandaag rustig aan te willen doen en geen afspraken voor vandaag in te plannen. Heerlijk leek me dat even geen stress, lekker rustig ontwaken wanneer het mij uit zou komen. Wat zag ik gisteravond uit naar deze dag. Omdat ik er vanochtend toch niet zo vroeg uit zou hoeven, stond ik mijzelf gisteravond toe alvast aan een verhaaltje voor op Facebook te werken en dus wat later (00.35 uur) naar bed te gaan. Had ik dat nu maar niet gedaan. Om 5.20 uur vanochtend werd ik badend in het zweet wakker. Aanvankelijk was ik verbaasd dat ik niet reeds om 4.00 uur was gewekt door de overbuurman (muezzin), maar ik kwam er al snel achter hoe dat kwam. In de hele kampong was blijkbaar de stroom uitgevallen. Aan de ene kant natuurlijk prachtig (zonder stroom geen over een geluidsinstallaties schallende oproepen tot gebed), hier stond tegenover dat de airco ook reeds een aantal uren uitstond. De kamertemperatuur was al gestegen tot 32 graden en in de loop van de dag zou dit oplopen tot boven de 40 graden. Omdat het nu al niet meer uit te houden was, besloot ik maar op te staan om Facebook verder bij te werken. De accu van mijn laptop bleek echter leeg te zijn en omdat ik het niet zag zitten op mijn telefoon hele verhalen te typen besloot ik Facebook te laten voor wat het was. Het WiFi van het hotel was uiteraard niet beschikbaar (niet dat dit veel verschil maakte, want dat deed het eigenlijk altijd al niet of heel slecht), maar blijkbaar hadden de 4G masten in en om Godong ook geen stroom: wat ik ook probeerde, mijn telefoon bleef hardnekkig offline. Geen Internet zou wel eens goed voor me kunnen zijn. Desondanks merkte ik toch dat ik erg onthand was, met name omdat even snel via WhatsApp schakelen met de familie er nu niet in zat. De eigenaar van het Hotel had gezegd dat de stroomstoring wel tot laat in de middag kon duren. Ik vond het geen leuk voorruitzicht om zolang in een stikhete hotelkamer volledig afgesloten van de buitenwereld te niksen. Daarom stapte ik op ‘sepeda saya’ (mijn fiets) en ging ik op weg naar Ratna om haar te vertellen dat ik per bus (zie https://tim.dondorp.nl/met-de-bus-1/ en https://tim.dondorp.nl/met-de-bus-2/) of per Angkot (zie https://tim.dondorp.nl/naar-de-familie/) naar Purwodadi wilde vertrekken omdat daar het dichtstbijzijnde BNI kantoor was. Hoewel ik na mijn bezoek aan Kantor BNI International Airport Semarang Achmed Yani geld uit de muur kon trekken met mijn BNI bankpas, kon ik namelijk nog steeds niet Internetbankieren. Als ik echter in de toekomst via mijn BNI bankrekening geld zou willen overmaken naar bijvoorbeeld familie in Indonesië, dan was Internetbankieren wel noodzakelijk. Dit kon vanuit een BNI kantoor geregeld worden, maar omdat deze er in Nederland niet zijn moest dit nog geregeld worden tijdens mijn verblijf in Indonesië. Ratna stelde voor om met haar man en haar jongste dochter mee te gaan naar Purwodadi. Zo zou ze mij als ‘mijn manager’ kunnen helpen met vertalen bij het BNI kantoor (in Purwodadi spreekt men vrijwel geen Engels) en daarna zouden we dan naar Luwes Mall kunnen gaan. Dan kon ik daar kijken of ik nog een jurkje kon vinden voor Joanne en dan konden zij daar nog wat aanknopingen doen. Omdat ik me al wel wat zorgen had gemaakt over hoe ik het één en ander bij het BNI kantoor zou moeten uitleggen, nam ik het aanbod van Ratna maar al te graag aan. Ik huurde dezelfde auto als gisteren, waarna we ons begaven naar Kantor BNI Purwodadi. Hoewel Ratna zich daar verstaanbaar kon maken en ik niet, voelde Ratna zich duidelijk minder op haar gemak dan ik. Later gaf ze aan dat ze nog nooit in een bankkantoor was geweest. Geldzaken deed de familie eigenlijk alleen in contanten. Verschrikt deed ze dan ook een stapje terug toen een beveiliger voor ons de deur opendeed: “He has a gun!!!!” fluisterde ze me verschrikt toe. Ik knikte geruststellend en ik schoof haar met zachte drang naar binnen (“You know what they’re always saying right: how larger the gun, how more will be the fun!”). Gelukkig werden we goed geholpen. Toen ik aangaf dat ik mijn Internet Bankieren wilde reactiveren, gaf de bankmedewerker aan dat het juist beter was wanneer ik het Internetbankieren juist zou laten deactiveren en in het vervolg te bankieren via de officiële BNI app. Hier ging mijn ook voorkeur naar uit, maar volgens het BNI kantoor op het vliegveld kon dit niet omdat ik voor het gebruik van de officiële BNI app een Indonesisch telefoonnummer zou moeten hebben. Hier kreeg men het gelukkig ‘gewoon’ voor elkaar! Bij Luwes Mall deden de 4G masten het gelukkig wel. Inmiddels was Ilse ook wakker, dus ik besloot haar maar even te bellen om haar gerust te stellen. Ilse maakte zich inderdaad wat ongerust, omdat er toen ze wakker geen update op Facebook stond en ook online contact vanochtend uitbleef. Toen ik haar uitlegde dat er, op een stroomstoring na, niets aan de hand was hing ze met een gerust hart op. Helaas kon ik ook in Lues Mall niet slagen voor Joanne. Wellicht dat ik in Surabaya nog een mooi jurkje voor haar vindt en anders zit er niets anders op dan Joanne bij thuiskomst teleur te stellen. Da vond Ratna zo verdrietig dat ze voor Joanne lato-lato heeft gekocht. Lato-lato is een nieuw superirritante rage in Indonesië (https://www.youtube.com/watch?v=vHVOcJnj8Jo). In Nederland kent denk ik niemand het. Als je in Nederland op straat zou vragen waar mensen aan denken als ze dit zien, dan zou je (afhankelijk waar en aan wie je het vraagt) de verkregen antwoorden wel eens erotisch getinte antwoorden kunnen krijgen. Het is echter een spel dat voornamelijk door kinderen wordt gespeeld: werkelijk elk kind hier heeft het en het maakt zoveel herrie dat een gemiddelde muezzin er jaloers op zou worden. Omdat ik van het Hotel bericht had gekregen dat de elektriciteit in Godong weer up-and-running was, besloten we weer richting Godong te gaan. Tijdens de terugreis was ik de dag van morgen aan het doornemen. Ik zou wederom een auto huren, ditmaal niet voor een hele dag maar om de kosten te drukken enkel voor een uurtje. Abi (man van Ratna) zou morgen Nurul en haar dochter, Ratna en haar dochter en mij naar Anik’s huis in Demak brengen en daarna met de auto huiswaarts keren. Het geplande bezoek van morgen zou bijzonder zijn: broer Aris Sulistyo was namelijk speciaal vanuit Bogor overgekomen (13 uren op de motor) om mij te ontmoeten. Hoe mooi zou het zijn, wanneer ik tijdens deze reis ook nog zus Nurul thuis een bezoekje kon brengen? Dan had ik alle broers en zussen thuis bezocht. Dit zou voor mij best een grote meerwaarde zijn. Elke keer wanneer ik een familielid thuis bezocht, zette ik in Google Maps namelijk een digitale pin. Zo kan ik altijd terug vinden waar mijn familie woont en het leek me leuk om straks in Nederland aan de hand van deze digitale pinnen en de foto’s van betreffende huizen een kaart van het eiland Java te maken waarop te zien was waar iedereen woonde. Als ik ook Nurul nog wist te bezoeken, dan zou deze kaart compleet zijn (Aris Sulisyo heeft geen vaste verblijfsplaats maar op straat in Bogor)! Zus Nurul woonde echter in Karangrajung, meer dan een half uur rijden van Godong. Als ik Nurul nog thuis wilde bezoeken, dan was nu het beste moment. Zolang bleef ik immers niet meer in Grobogan en we reden nu in een gehuurde auto die we nog de hele dag tot onze beschikking zouden hebben. Mijn voorstel om Nurul te bezoeken werd bijna met gejuich ontvangen: Abi had blijkbaar nog geen zin om naar huis te gaan en ook Ratna vond het leuk om Nurul te bezoeken. Net als bijna al mijn broers, was de man van Nurul bouwvakker. Hun huis had hij dan ook helemaal zelf gebouwd en Ratna vertrouwde mij toe van mening te zijn dat Nurul om die reden het mooiste huis van de familie had. Nurul ontving ons hartelijk en ze liet me inderdaad trots haar huis zien waarbij ze mij enthousiast mee naar de voorkant van het huis trok: “Come!” zei ze (Nurul spreekt net als neef Nuris ook een beetje Engels): “You should see my fishes!” Verbaasd keek ik in een kleine waterbassin: er dreven allemaal dooie vissen en één vis die op het punt stond het leven te laten in. Aanvankelijk keek Nurul wat beteuterd in het waterbassin, maar Ratna begon direct kijkhard te lachen. “Come Tim, please do admire my fishes!” aapte ze haar zus Nurul gierend van het lachen na. “Heh, oh no. They are dead!” Persoonlijk vond ik het wat sneu, maar ik was blij dat Nurul om het hardst met Ratna begon mee te lachen. Snel zette ik een digitale pin en maakte ik wat foto’s van Nuruls huis. Ondertussen was Nurul begonnen met koken. Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat we die avond vis hebben gegeten… Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Woensdag 8 februari 2023