Oorspronkelijk zou het vliegtuig naar Semarang vandaag om 10.30 uur vertrekken, maar blijkbaar betrof dit niet ‘Engelse’ maar ‘Indonesische tijd’ (zie https://tim.dondorp.nl/kind-kan-de-was-doen/). In Nederland kreeg ik namelijk al het bericht dat de vlucht drie en een half uur was vervroegd. Aangezien je geacht werd anderhalf uur van te voren aanwezig te zijn, betekende dat dus vroeg opstaan.
Waarschijnlijk had ik nog wat last van een ‘vliegtuigbeen’ (jetlag), want lange tijd kon ik maar niet in slaap vallen. Het gegeven dat het de hele avond keihard regende (momenteel is het regenseizoen in Indonesië) vond ik best deprimerend en ook het gegeven dat de familie nog niets van zich had laten horen maakte het er allemaal niet beter op.
Naar verwachting is het nieuwe huisje van kakak Nuryati in maart klaar en bewoonbaar. Ik had gezien dat kakak Nuryati nu samen met haar man in het huis van kakak Arti woonde, maar van kakak Arti en haar man Heru zelf had ik nog niets gezien of gehoord en dat vond ik vreemd: bij al mijn vorige bezoeken aan Indonesië lieten zij zich naar mij toe namelijk zeer nadrukkelijk (soms zelfs tot het opdringerige toe) gelden.