Oorspronkelijk zou het vliegtuig naar Semarang vandaag om 10.30 uur vertrekken, maar blijkbaar betrof dit niet ‘Engelse’ maar ‘Indonesische tijd’ (zie https://tim.dondorp.nl/kind-kan-de-was-doen/). In Nederland kreeg ik namelijk al het bericht dat de vlucht drie en een half uur was vervroegd. Aangezien je geacht werd anderhalf uur van te voren aanwezig te zijn, betekende dat dus vroeg opstaan. Het vliegtuig zou vertrekken vanaf Jakarta Soekarno-Hatta Terminal 2E, dus ik moest me daarnaar nog wel vanuit mijn kluis (die zich dus op Jakarta Soekarno-Hatta Terminal 3 bevond) begeven. De skytrain (zie https://tim.dondorp.nl/onderweg-naar-baiyun-guangzhou/) is daar uitermate geschikt voor, maar die reed helaas pas vanaf 6.00 uur ‘Engelse tijd’ (die dan weer wel). Ik had al gezien dat er tussen de drie terminals van Jakarta Soekarno-Hatta nog altijd om de 10 minuten een gratis shuttle bus zou moeten rijden. Na een snelle rekensom had ik de wekker op 4.00 uur gezet (lokale tijd). In theorie zou ik dus vijf uurtjes slaap kunnen pakken, maar helaas werden dit er maar twee. De kluizen waren bijzonder gehorig en elke keer als er weer iemand in- en of uitstapte schrok ik weer wakker en zag ik dat ik nog weer minder te slapen had. Om 3.00 uur lokale tijd besloot ik dat het zo geen zin meer had en ben ik maar opgestaan. Van vermoeidheid waggelde ik met mijn bagage naar de shuttlebushalte die zich tevens op ’Jakarta Soekarno-Hatta T3 Domistic Departers 3’ bevond. Daar ging het weer op zijn Indonesisch: de shuttlebus kwam namelijk helemaal niet opdagen. Doordat ik een uurtje vroeger was dan gepland, had ik gelukkig meer speling en daar was ik hartstikke blij mee. Google (in tegenstelling tot Jeddah’s King Abdulaziz International Airport heeft Jakarta’s Soekarno-Hatta International Airport wel overal free WiFi beschikbaar) vertelde mij dat er ook een betaalde shuttlebus van Bluebird zou moeten rijden. Omdat ik nog wat Indonesisch geld had meegenomen, kon ik zonder eerst geld te hoeven pinnen (ik kon wegens te lange inactiviteit nog niet bij mijn Indonesische BNI bankrekening) in de betaalde versie van de shuttlebus stappen. Bij het AW-restaurantje bij Terminal 2E heb ik snel nog een ontbijtje naar binnengewerkt waarna ik me toch nog naar Gate E4 moest haasten om op tijd te kunnen boarden. De vlucht van Jakarta naar Semarang duurde een uurtje en ik had totaal geen beenruimte (zeker niet vergeleken met de beenruimte die Saudi Airlines biedt), maar meer kan ik over de vlucht eigenlijk niet vertellen: direct na het neerzijgen op kursi (stoel) 15B, ben ik als een blok in slaapgevallen. Broer Purnomo had mij een paar dagen geleden reeds gevraagd wanneer ik precies zou landen in Semarang zodat hij mij kon komen ophalen. Hij zou klaar dan klaar staan om mij naar Godong (de woonplaats van mijn familie) te brengen. Aanvankelijk kwam mij dit niet zo goed uit. Omdat dit de enige keer was dat ik in Semarang zou zijn, was ik namelijk van plan geweest om eerst mijn geboortekampong Sawah Besar (zie https://tim.dondorp.nl/kampung-sawah-besar/ en https://www.facebook.com/watch/?v=998493527736764) te bezoeken. Ik wilde graag een digitale pin zetten op Google Maps en dan precies op de plek waar ik ben geboren. Toen Aris Purnomo aanbood mij af te komen halen van het vliegveld had ik dit plan al snel laten varen. Ik wilde Aris Punromo niet met dit extra bezoek belasten en zo belangrijk was de digitale pin nou ook weer niet. Bovendien was ik nu zo moe, dat ik er toch geen puf meer voor gehad zou hebben. Vol verwachting keek ik dus of ik tussen de wachtende menigte Aris Purnomo kon ontdekken, maar omdat hij naar Indonesische traditie was komen opdagen herkende ik hem niet. Anders gezegd: hij was dus niet komen opdagen. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant gaf me dat de tijd om een administratief uurtje en wederom een bezoekje aan restaurant AW (ditmaal dan op vliegveld Semarang) in te lassen. Tot noch toe had ik in Indonesië gebruik kunnen maken van de gratis WiFi van de vliegvelden, maar hierna zou ik toch weer via 4G moeten Internetten. Overal kunnen Internetten vond ik een must, met name vanwege de apps Grab (zie https://tim.dondorp.nl/pittige-kost/) en Gojeck. Met deze apps kan ik namelijk altijd vervoer regelen en/ of eten bestellen. Omdat betalingen automatisch worden afgeschreven, hoef ik me daarbij geen zorgen te maken over contact geld en/ of lastige onderhandelingen (prijzen staan van te voren altijd vast). Omdat Internetten via mijn eigen Nederlandse mobiele provider vanwege de hoge kosten die dat met zich mee zou brengen was uitgesloten, moet lokale mobile provider Telkomsel uitkomst bieden. Anders dan de laatste keer dat ik in Indonesië was, heb ik nu een telefoon die eSIM (embedded SIM) ondersteunt. Het grote voordeel daarvan is dat je niet meer een fysiek sim-kaartje hoeft aan te schaffen die je vervolgens fysiek in je telefoon moet installeren. Voor omgerekend ongeveer 10 euro had ik al vanuit Nederland via de Hongkongse website https://www.t-sim.hk/products/indonesia-esim-qr-code… een eSIM gekocht en geactiveerd. Na het configureren van de juiste instellingen kon ik direct via 4G Internetten. Omdat mijn Indonesische bankrekening wegens te lange inactiviteit gedeactiveerd was, bezocht ik net als de vorige keer (zie https://tim.dondorp.nl/onderweg-naar-purwodadi-padi-hotel/) het BNI kantoor op vliegveld Semarang. Daar bleek dat ook de pinpas was verlopen. Mijn rekening werd weer geactiveerd en met een nieuwe pinpas en Internet op zak was ik dan toch echt klaar voor Indonesië. Via grab-drive bestelde ik een taxi welke mij in ongeveer twee uur naar hotel ‘RedDoorz Syariah near Pasar Godong Grobogan’ bracht. Lag het dichtstbijzijnde hotel van de familie eerst nog in Purwodadi (zie https://tim.dondorp.nl/…/indonesie-en…/reizen/reis-2019/), volgens booking.com was er vanaf december 2022 een heus hotel in de kampong van mijn biologische familie. Door de foto’s op booking.com had ik best wel hoge verwachtingen. Zo was op de foto’s te zien dat er een zwembad was, zou de receptie Engels spreken en zouden er standaardkamers en luxe kamers zijn. Uiteraard had ik tegen een meerprijs een luxe kamer gereserveerd, maar deze luxe kamer bleek niet te bestaan. Er waren vier dezelfde type kamers waarvan mij er eentje werd toegewezen. Mijn zwembroek had ik al uitgepakt, maar toen ik het zwembad zag pakte ik hem teleurgesteld weer in: wanneer ik met sokken en al in het zwembad zou gaan staan, dan zou het water tot net aan de bovenkant van mijn sokken reiken. Er waren wel sanitaire voorzieningen, maar deze waren wel des Indonesisch. Dus een toilet dat geen wc-papier kon verdragen, een grote emmer water met een tabo er in en een douchekop waar koud water uit kwam. Daarbij bleek de receptioniste de lokale bewoonster van één van de kamers te zijn en geen Engels te spreken. Hoewel er wel een airco aanwezig was, zou ik liegen wanneer ik zeg dat ik niet teleurgesteld was. Gelukkig kon ik dit gevoel weer snel van me afzetten. Moe als ik was draaide ik de deur op slot, liet ik de boel de boel en dook ik mijn bed in om van 11.00 uur tot 17.00 uur in één ruk door te slapen. Toen ik weer wakker werd, bleek ik helemaal lek gestoken te zijn door LHBTIQ muggen. Nou ja, LHBTIQ, laat ik de muggen voor het gemak maar even lesbisch noemen. Na een kort onderzoek kwam ik er namelijk achter dat ze allemaal uit de kast kwamen. In mijn kamer stond een grote grijze plastic kast, bedoeld om mijn kleding in op te bergen. Maar zodra ik de kastdeur opendeed kwam er een zwerm tijgermuggen naar buiten ‘neven’ (alleen de Friezen onder ons zullen weten wat ik hiermee bedoel) waar je wel ‘U’ tegen moest zoemen. Omdat ik ook lichte aandrang voelde voor een ‘visité de retirade’ (platgezegd: aandrang tot schijten en daar zit dan weer geen woord Frans bij), besloot ik naar mijn favoriete winkel in Godong te lopen (de Indomaret) voor de aanschaf van de volgende levensbehoeftes: Soffell (antimuggen lotion), toiletpapier en een blikje Coca Cola Zero (na alleen nog maar water had ik zin om nu eindelijk eens een keer wat anders te drinken) voor bij het avondeten. Terug in het ‘hotel’ bestelde ik via grab-food een Nasi Goreng Babat met (met de allereerste keer dat ik grab-food gebruikte nog in mijn achterhoofd) het verzoek om een plastic lepel. Het was heerlijk. Toch een beetje teleurgesteld dat ik nog geen familie had gezien of gesproken besloot ik me klaar te maken voor de nacht. Hopelijk kon ik nu flink wat slaap inhalen en zou ik morgen dan eindelijk de familie ontmoeten.
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 2 februari 2023