Vanochtend werd ik badend in het zweet wakker van de hitte. Om één of andere reden was de airco vannacht uitgevallen: dik aftrekpunt voor het FrontOne hotel. Ik besloot er verdere geen punt van te maken: na een lekkere koude douche en een ‘kattige’ Nasi Goreng als ontbijt zou ik toch naar het 21Hotel en degene die na mij komt die redt zich wel (eigenlijk is het Hotel21, maar dat rijmde niet).
Vandaag liep het helemaal anders dan ik had bedacht. Op zich is dat niet de eerste keer hier in Indonesie: inmiddels ben ik er wel achter dat het nationale motto hier ‘Waarom makkelijk doen, als het moeilijk kan’ is. Maar nu ik me eenmaal had ingesteld op de terugreis naar Nederland, merkte ik dat mijn Nederlandse mentaliteit ook weer de overhand begon te krijgen.
De heenreis viel mij vies tegen. Met name het tweede gedeelte van de eerste vlucht van Amsterdam naar Taipei. Ver reizen met jonge kinderen is zeker vermoeiender dan alleen reizen. En dan heb ik het niet eens zo zeer over onze eigen kinderen, maar voor ons zat een Chinees (toeval of niet) leeftijdsgenootje van Ajanna die constant zijn of haar loopneus over onze beeldschermpjes heen liet leeglopen, met zijn of haar vette en besnotte handjes onze tv-schermpjes besmeurde en met haar geschreeuw ons constant wakker hield.