De heenreis viel mij vies tegen. Met name het tweede gedeelte van de eerste vlucht van Amsterdam naar Taipei. Ver reizen met jonge kinderen is zeker vermoeiender dan alleen reizen. En dan heb ik het niet eens zo zeer over onze eigen kinderen, maar voor ons zat een Chinees (toeval of niet) leeftijdsgenootje van Ajanna die constant zijn of haar loopneus over onze beeldschermpjes heen liet leeglopen, met zijn of haar vette en besnotte handjes onze tv-schermpjes besmeurde en met haar geschreeuw ons constant wakker hield. Hoe dit kind op Schiphol langs de security op Schiphol is gekomen is mij een raadsel: terrorisme in het vliegtuig bestaat blijkbaar toch en dan sta je machteloos: de raampjes van het vliegtuig zijn te klein om er een kind doorheen te drukken en kunnen niet open bovendien (en ook niet onderdien).. Vlak voor we landden in Taipei viel het Chinese monstertje in slaap (hoe bedenk je het) en eenmaal uitgestapt was al het leed geleden. Althans, voor Joanne en Ajanna: vanaf vijf uur ’s ochtends bijna niet geslapen maar wat hadden ze een lol en wat waren ze energiek op vliegveld Taipei. Zelf was ik chagrijnig van moeheid, maar gelukkig had Ilse net voldoende energie over om niet alleen haar oudertaken maar ook die van mij met verve uit te kunnen voeren. Gelukkig ging onze tweede vliegreis van Taipei naar Jakarta veel beter. Joanne en Ajanna vielen nog voor we opstegen in slaap om pas weer wakker te worden toen we goed en wel in Jakarta geland waren. Zelf hebben we ook een paar uur slaap kunnen pakken waardoor we een klein beetje uitgerust Indonesië konden instappen. Omdat ik het de laatste weken heel erg druk had wegens een nieuwe samenwerking met KPN, is het Indonesisch leren er helaas wat bij ingeschoten. Ik wilde net aan Ilse vragen of zij nog en beetje Indonesisch heeft kunnen leren, toen ik haar bij het uitstappen van het vliegtuig uiterst vrolijk ‘Selamat toedeloe’ hoorde roepen tegen de stewardessen. Dat zat wel snor dus… Drie uur overstaptijd, je zou zeggen dat dat ruim voldoende is. De praktijk wees helaas anders uit: de ‘Foreigner’ rij bij Imigrations was erg lang en het nam bijzonder veel tijd in beslag om als ‘vreemdeling’ te worden toegelaten in Indonesië. Snel de bagage van de band en de Skytrain naar terminal 2 halen waarna we net op tijd konen inchecken bij ‘Domistic departures’ (eerste verdieping uiterst links). Van Jakarta naar Semarang is het een urtje vliegen. Aangekomen op vliegveld Semranag Achmad Jani bleek mijn BNI pas het niet te doen, waarschijnlijk wegens te lange inactiviteit. De vorige keer dat ik in Semarang aankwam was dit ook het geval.Toen kon ik dit oplossen bij het BNI kantoor op ht vlegveld. Omdat we nu na vieren aankwamen, bleek dit dicht te zijn. Omdat morgen i.v.m. Kerst de bankfilialen ook dicht zullen zijn en onze taxichauffeur al klaar stond, zijn we zonder geld naar ons hotel gegaan. Gelukkig had ik de taxi chauffeur reeds in Nederland besteld en betaald. Het hotel bleek op loopafstand van de KFC te liggen. Met onze creditcard hebben we toch maar 2.500.000 IDR (ongeveer 160 euro) gepind, zodat we KFC, Kerstnacht en de eerste dagen kunnen doorkomen… Fijne Kerst iedereen! Tim Dondorp — at Hotel Pandanaran Semarang.
Geplaatst door Godong Indonesie op Dinsdag 24 december 2019