Vandaag liep het helemaal anders dan ik had bedacht. Op zich is dat niet de eerste keer hier in Indonesie: inmiddels ben ik er wel achter dat het nationale motto hier ‘Waarom makkelijk doen, als het moeilijk kan’ is. Maar nu ik me eenmaal had ingesteld op de terugreis naar Nederland, merkte ik dat mijn Nederlandse mentaliteit ook weer de overhand begon te krijgen. Ik had het zo bedacht dat ik om 9.30 uur weer de trein zou pakken van Stasiun Ngrombo naar Stasiun Semarang Poncol. Vanuit daar een Grab-taxi te nemen naar Pesonna Hotel Semarang waar ik naar verwachting rond 11.00 uur zou aankomen. Dan zou ik daar mijn vuile was kunnen laten wassen, zodat ik morgen fris en fruitig mijn reis naar Nederland kon beginnen. Gisteravond kreeg ik echter ineens bericht van de familie of ik nog in Godong wilde komen. Er waren nog familieleden die er afgelopen zondag niet waren die nog heel graag afscheid wilde nemen. Dit wilden ze dan graag na hun werk doen (tegen een uur of 13.00). Daar kun je natuurlijk geen ‘nee’ tegen zeggen, hoewel ik wel gelijk besefte dat dit mijn schema danig in de war zou gooien. Aangezien de trein alleen ‘s ochtends en het eind van de middag reed kon ik niet meer met de trein naar Semarang en uit ervaring wist ik dat de Grab-taxi’s in Godong niet altijd beschikbaar waren. Dit laatste zou betekenen dat ik vanuit Godong met de bus naar Semarang zou moeten. Met behulp van Grab-taxi’s verliet ik voor de laatste maal Purwodadi. Om 13.00 uur aan ik aan op de Kampong. Het was een aanfluiting, zo ervoer ik het althans: de familie die speciaal zou komen was er niet en die zou volgens zus Nuryati die wel aanwezig was ook niet komen. Ibu die sliep, maar ik besloot haar wakker te maken om dan ten minste haar nog eenkeer gedag te kunnen zeggen. Ibu reageerde echter afwezig en boos. Of ze wist niet wie is was, of ze was nog niet helemaal wakker, of ze was juist boos omdat ze juist wel wakker was of een combinatie van dit alles. Omdat ze Javaans sprak kon ik niet verstaan wat ze zei. Teleurgesteld en erg verdrietig dat ik op deze manier afscheid heb moeten nemen (hoe mooi was het afgelopen zondag geweest) heb ik bijna een uur op de bus naar Semarang staan wachten. Ondertussen kreeg ik van vliegtuigmaatschappij Sriwijaya Airlines via Whatsapp de vraag of ik de welbekende mop van mijn vlucht morgen van Semarang naar Jakarta wellicht kende: hij ging niet! De bus deed er twee uur en drie kwartier over om me naar Bus Terminal Penggaron te brengen. Vanuit daar kon ik wel een Grab-taxi bestellen die er nog eens een uur over deed om me bij Hotel Pesonna te brengen. In plaats van om 11.00 uur, kwam ik er nu pas om 18.30 uur aan om vervolgens last-minute een vervangende vlucht naar Jakarta te regelen. De enige vlucht die nog beschikbaar was, vertrok morgenochtend 6.00 uur. Dat betekende dat ik om 4.00 uur zou moeten opstaan en dat ik daarom mijn vuile was niet meer kon laten wassen (deze zou pas later in de ochtend klaar zijn). Omdat ik nog steeds last van mijn ‘koridor kursi’ (kursi = stoel, koridor = gang, maar stoelgang is in het Indonesisch eigenlijk buang air besar; waarom makkelijk doen als het moeilijk kan) had en ik weer verhogingsverschijnselen begon te krijgen, heb ik eerst nog een Apotheek gezocht waar ik medicijnen tegen diarree en paracetamol heb gehaald. Voor Ilse wist ik bij de Mall Pentagon Semarang nog op de valreep een ‘skipas’ te scoren. Omdat ik tevens niet fit was besloot ik, zwaar de smoor hebbende in het verloop van deze dag en het feit dat ik nu om 4.00 uur moest opstaan wegens het omboeken naar een veel vroegere vlucht, te gaan slapen. Bang voor de lange reis morgen… Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Dinsdag 12 maart 2019