Voor Europese begrippen was Fam’s Homestay by FH al een prachtig huis, laat staan voor Indonesische begrippen. Draadloos Internet was er niet beschikbaar, wel een draadloze douchekop (zie foto). We waren naar bed gegaan met de intentie om vandaag naar Borobudur te gaan, maar ’s nachts had ik wat lopen woelen omdat ik me had bedacht dat het beter was om overmorgen naar de Borobudur te gaan. Overmorgen zou het weer een wisseldag zijn en wat bij een hotel wel gekund zou hebben: wij konden onze bagage niet stallen. Dat zou betekenen dat we dan nog een hele dag met onze bagage opgescheept zouden zitten. Gelukkig had de rest goed geslapen, op mijn vader na. Die maakte zich veel zorgen omdat hij gedroomd had dat hij dement was geworden. Eigenlijk had ik mijn plicht als zorgzame zoon moeten vervullen door hem troostend en geruststellend toe te spreken, maar in plaats daarvan trad ik bagatelliserend op door op te merken dat het altijd erger kon aangezien ik mijn droom was vergeten. Tijdens het ontbijt stelde ik dus voor om niet vandaag, maar morgen naar de Borobudur te gaan en dan voor de hele dag een auto met chauffeur te huren waar wij met zijn achten inclusief bagage en al bij in zouden passen. Mijn familie bleek heel erg flexibel, want mijn voorstel werd meteen aangenomen. In plaats van de Borobudur, zouden we dan vandaag naar het Kraton (paleis van de sultan) en Jalan Malioboro, de drukste winkelstraat van Yogyakarta aandoen. Bij de kassa van het Kraton was er weer een aparte rij voor toeristen en een aparte rij voor locals. Het spreekt vanzelf dat toeristen meer moesten betalen dan de locals. Ilse wond zich daar een beetje over op, maar een entreekaartje voor toeristen bleek nog maar 0,45 cent te zijn. We betaalden voor één persoon een toeslag van 2000 IDR (13 cent) zodat alleen die persoon foto’s mocht maken. Na het bezoek aan het paleis, togen we naar Jalan Malioboro, de ‘Yogyakartaanse’ en ook nog overdekte versie van onze langste winkelstraat van Nederland (geen idee welke dat is, want daarover blijken de meningen verdeeld). Geef mij maar honderdmaal de Yogyakartaanse winkelstraat. Hoewel het merendeel van ons het wel gehad had in de hitte, vonden Ilse en ik het prachtig om te kijken wat er allemaal door de locals te koop werd aangeboden. Ondertussen hadden de meesten van ons erg trek gekregen en er werd gesna(c)kt naar makanan (eten). Een bepaalde ouder (ik zal geen namen noemen uit privacyoverwegingen maar hij of zij was niet dement) was zo wanhopig dat hij/zij als een haan/kip zonder kop zowat elke local smekend aanklampte, daarbij de woorden ‘nasi goreng’, ‘nasi goreng’ prevelend. Uiteindelijk vonden we Ramai Mall. Deze had net als de Paragin Mall in Semarang ook een vreetschuur. Uitgehongerd stortten wij onze op een tafeltje waarna we werden aangevallen door wel 10 concurrerende verkopers die allemaal hun voedselwaar aan ons wilde slijten. We kozen uiteindelijk voor één toko, waarna de rest zichtbaar boos en gepikeerd afdroop. Over kip zonder kop en afdruipen gesproken: zij smaakte heerlijk! Aan het einde van de middag trokken we ons via Grab taxi terug naar Fam’s Homestay by FH om bonte avond te vieren (morgen wisseldag) en de dag van morgen door te spreken. Ik maakte me voornamelijk zorgen over hoe het zou lopen na de Borobudur. Om 19.50 uur lokale tijd zou ons vliegtuig vertrekken naar Halim Perdanakusuma. Dit vliegveld was gisteren nog gesloten wegens hevige regenval: grote delen van Jakarta staan onder water, zo ook dit vliegveld. Meer dan 50 doden zijn er al gevallen en honderdduizenden inwoners zijn geëvacueerd of gevlucht. Niet alleen het water eiste levens: onder de slachtoffers zijn ook mensen die onder stroom kwamen te staan of verrast werden door aardverschuivingen. In grote delen van Jakarta is daarom uit voorzorg de stroom afgesloten. Tijdens het regenseizoen (tussen november en april) komen in Jakarta vaak overstromingen en aardverschuivingen voor. De stad zakt namelijk 10 tot 20 cent per jaar door grondwaterontrekking (30 miljoen inwoners pompen grondwater op om te kunnen drinken en wassen. De afgelopen 35 jaar is Jakarta tot 4 meter gedaald en de verwachting is dat in 2050 de volledige stad is gezonken. Daarom maakte president Joko Widodo bekend een nieuwe hoofdstad te bouwen op Borneo. De verhuizing van bedrijven en overheidsinstellingen zal beginnen in 2024. De dertig miljoen inwoners van Jakarta zullen zelf een oplossing moeten zoeken. Ondertussen heb ik via de klantenservice van Red Doorz hotel (geen aanrader, klantenservice spreekt weliswaar Engels, maar geeft antwoord op hele andere vragen dan je hebt gesteld), de website van Buitenlandse Zaken, de Indonesische Ambassade en diverse social mediakanalen geprobeerd te achterhalen of het überhaupt wel verstandig zou zijn naar Jakarta af te reizen. Niemand kon me daar echter een duidelijk antwoord opgeven. We besloten daarom toch maar het oorspronkelijk plan aan te houden en morgenavond naar Jakarta af te reizen. We houden jullie op de hoogte… Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zaterdag 4 januari 2020