Het afscheid viel mij toch wel weer zwaar. We hebben er zo lang naar uitgekeken onze ouders voor te stellen aan Tims familie. En nu moeten we alweer vertrekken…maar wat was dit waardevol. Voortaan hoeven we thuis niet meer uit te leggen hoe het daar op de kampong is, hoe het voelt, hoe het ruikt en hoe lief de familie is. We hebben het samen mogen beleven. Veel tijd om er bij stil te staan was er echter niet. Direct na het afscheid vertrokken we met alle koffers naar Solo, beter bekend als Surakarta: de stad waar Ibu is geboren. Met de grab-taxi was dit toch een rit van zo’n 2 uur. Voor Tim was dit best een emotionele rit. Twee jaar geleden reisde hij van Purwodadi ook naar Solo om vandaar het vliegtuig naar Den Pasar te nemen. Eenmaal in Solo aangekomen liep het anders en kreeg hij bericht van de familie dat zijn vader op sterven lag in het ziekenhuis van Purdwodadi waarop hij direct terug reisde naar Purwodadi. Hoewel Bapak pas een jaar later overleed, waren de emoties er niet minder om. Onze meiden hadden nergens last van en sliepen heerlijk. De rit verliep dus prima. Toch kwamen we enigszins vermoeid aan bij het Favehotel en (godzijdank) konden we direct eten bij het restaurant van het hotel. Hierna hebben we dan ook gauw ons bedje opgezocht. Vanaf nu zijn we toeristen. Vandaag staat Solo op het programma en vanavond gaan we naar Yogyakarta, ook weer een rit van zo’n twee uur. Tijdens het heerlijk uitgebreide ontbijt bespraken we wat we wilden zien vandaag en we kwamen eigenlijk tot de conclusie dat we in Yogyakarta meer wilden zien dan in Solo. En zo werd er besloten vanmorgen al naar Yogyakarta te gaan. Onderweg kwamen we namelijk de Prambanan tegen. Een geweldig hindoeïstisch tempelcomplex. Tim zou met een grab-taxi met alle koffers naar ons nieuwe onderkomen gaan en de rest naar Prambanan. Afgelopen dagen zijn wij er des te meer achter gekomen dat witte mensen hier een attractie op zich zijn. Eerst is het nog leuk dat mensen met je op de foto willen; maar na de 50e keer ben je dat toch een beetje beu, het begint zelfs een beetje op discriminatie te lijken. Zo mocht onze familie in korte broek het zwembad in, maar wanneer ik mijn, nota bene, lange broek net boven knie een beetje scheur en er wit vel te zien is, staart íedereen je aan. Hier bij de Prambanan werd dit ook weer pijnlijk duidelijk. Er was een kassa voor Indo’s en een kassa voor buitenlanders. En mij dunkt dat wij bij deze kassa een schandalige entreeprijs hebben betaald. Maar Prambanan moet je nu eenmaal gezien hebben is ons verteld. En dit bezoek hadden we inderdaad niet willen missen. Het was enigszins bewolkt wat de temperatuur nog net aangenaam maakte. De foto’s spreken verder voor zich. Prachtig! De grab-meneer bracht ons vervolgens naar Yogya. Deze keer hebben we niet voor een hotel gekozen maar voor een guesthouse. Weet je nog? Die ons een paar weken geleden ineens annuleerde. Gelukkig kwam er een alternatief; twee keer zo duur en waarschijnlijk twee keer zo groot. Maar ach; €150 ipv €80 voor twee nachten is nog altijd prima en inmiddels heeft booking,com ons laten weten het verschil te betalen. Dit guesthouse ligt op een soort afgelegen terrein dat ‘Lagune spring residence’ heet; zegt genoeg dunkt mij, het is schitterend! Het enige dat ontbreekt is een koffiezetapparaat, maar met een zakdoek lossen we dat ook wel weer op. Ilse Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 2 januari 2020