Weerzien familie (9)

Vandaag is het alweer de laatste avond dat we in Terima Kost verblijven. Aan de ene kant lucht me dat op, want de nachten sliep ik er niet zo goed, maar aan de andere kant vind ik dat ook wel weer jammer. Voor Joanne en Ajanna betekent dit namelijk dat het in- en uitlopen en spelen met de kinderen voorbij is (de bewoners van de kampong vonden dat ok erg jammer) en dat onze reis naar Indonesië een nieuwe fase in zou gaan. Vandaag gaan we terug naar Semarang om daar onze ouders op te halen van het vliegveld. Ik vind het zo bijzonder dat onze ouders ons achterna reizen. Op ‘derde’ Kerstdag zijn ze hetzelfde reistraject ingegaan als wij (zelfde tijden, zelfde route en zelfs zelfde vluchtnummers. Ik hoop van harte dat ze zich straks beter voelen dan dat wij ons voelden. Hopelijk hebben zij geen Chinees monsterkindje in de buurt gehad die zich de hele reis ter adoptie aanbiedt. Aan de andere kant: mijn vader heeft 5 kinderen geadopteerd, hij zal dus wel weten hoe of wat. Aanvankelijk maakte ik mij zorgen over het vervoer. Grab van Semarang of Purwodadi naar Godong werkt over het algemeen goed, maar Grab vanaf Godong werkt eigenlijk gewoon niet omdat de Grab app steevast aangeeft dat er geen chauffeurs beschikbaar zijn. Ik had dus ingeschat dat ik met de bus van Godong naar Purwodadi zou gaan, om vanaf daar een Grab taxi te nemen naar Semarang en om dan in Godong (ligt op de route) een tussenstop te maken zodat ik Ilse, Joanne, Ajanna en alle bagage zou kunnen oppikken. Dat zou best een hele onderneming zijn omdat at zou betekenen dat Ilse alleen de kinderen en alle bagage van Terima Kost naar Pomp Benzine zou moeten krijgen. Ik besloot daarom om eerst toch te proberen om vanuit Godong een Grab taxi te regelen en tot mijn verbazing gaf Grab aan dat er direct een chauffeur beschikbaar was en op ons stond te wachten. Hierdoor moesten we ons erg haasten (koffers waren zelfs nog niet gepakt). Hals over kop haastten wij ons dus naar de taxi, daarbij noodgedwongen het tijdelijk afscheid van de familie overslaand. Na een lange rit (het verkeer was erg druk in Semarang) konden we inchecken in Quest Hotel Semarang. Onze ouders zouden rond 17.30 uur landen, maar wij wilden al eerder inchecken in het hotel zodat we weer eens lekker konden douchen en Ajanna haar middagsaapje kon doen voordat we onze ouders van het vliegveld zouden halen. We zouden toch niet willen dat ze in een jengelig, moe, chagrijnig Chinees monstertje was veranderd bij het weerzien met opa, oma, pake en beppe. Om half vier namen we een Grab taxi naar het vliegveld. Tien minuten eerder dan gepland landden onze ouders in Semarang. Joanne en Ajanna stonden ongeduldig te wachten voor de ramen die de wachtruimte bij Arrivals scheidden met de bagagehallen. Joanne omdat ze niet kon wachten opa, oma, pake en beppe weer te zien en Ajanna omdat ze zich verveelde en zo snel mogelijk weer weg wilde omdat ze niet begreep wat we op het vliegveld deden. Totdat ze door de ramen daadwerkelijk opa, oma, pake en beppe zag. Ze was toen zo blij dat ze rondjes begon te rennen en te springen waarbij Joanne van hartenlust meedeed. Onze ouders zagen er nog monter uit zeg voor zo’n lange reis (zie foto). Met twee Blue Bird taxi’s reden we terug naar het hotel. Na zo’n lange reis had ik verwacht dat onze ouders snel wilden slapen om bij te komen van de lange reis, maar niets was minder waar. Ze wilden graag eten, waarop we besloten naar de Paragon Mall te gaan. Deze grootste Mall van Semarang kennen we goed omdat deze naast het IHG Semarang Hotel zit; het hotel waar wij verbleven (destijds heette het Crown Plaza Hotel) toen we de allereerste in Semarang verbleven i.v.m. de spoorloos uitzending. Een gedeelte van de bovenste verdieping van de Mall bevindt zich ‘Creating Food Adventure’, bij ons intern ook wel bekend als ‘Vreetschuur’: allemaal kleine restaurantjes waar je eten kunt vergaren om vervolgens aan een tafel te kunnen eten. Na een flinke portie nasi goreng zijn we teruggegaan naar het hotel. Morgen weer een dag… Selamat datang di Indonesia: onze ouders❤️ Tim Dondorp

Geplaatst door Godong Indonesie op Zaterdag 28 december 2019