Vier kamers hebben we geboekt in Semarang. Eén voor Ilse haar ouders, één voor mijn ouders, één voor Ilse en Joanne en één voor Ajanne en mij. Het hotel bevindt zich in het centrum van Semarang. Iedereen heeft heerlijk geslapen. Onze ouders opdat ze heerlijk konden bijkomen van de lange reis en wij omdat we na de gebroken nachten in Terima Kost ongegeneerd van de luxe van een viersterren hotel met prima sanitaire voorzieningen en heerlijke bedden hadden genoten. Stiekem genoot ik ervan om te zien hoe onze ouders hun ogen uitkeken en hoe wij als éénogige in het land der blinden min of meer als reisgids konden optreden in Indonesië. Indonesiëkenners zijn wij natuurlijk nog lang niet en ook spreken wij nog geen Indonesisch maar met die paar Indonesische woordjes die we kennen kunnen Ilse en ik ons al best wat redden. Voor onze ouders lijkt het echter al heel wat. We zullen ze maar in de waan laten zolang dat kan: het zal vast niet lang duren voordat we door de mand vallen. Bijzonder is ook, dat onze ouders deze Facebookpagina niet meer kunnen lezen zodra ze waren geland in Indonesië. De Facebookpagina is alleen te lezen in Nederland, Zweden (vanwege Lin en Emelie) en Amerika (broer Erik is naar Amerika verhuisd). Het idee hierachter is dat ik (nog) liever niet heb dat mijn biologische familie in Indonesië meeleest. Dit kon ze in een eerder stadium wel, maar al gauw bleek dat ik best op mijn woorden moest passen en dat ik eigenlijk niet meer vrijuit kon schrijven. Je hoort wel eens dat je je op Facebook moet gedragen en dat je geen uitspraken op Facebook moet doen waarvoor je ouders zich voor je zouden schamen. Dat gaat voor mij voorlopig dus niet op 😊 en daarom kan ik nu ongeremd nogmaals benadrukken hoe dankbaar ik ben dat onze ouders deel hebben willen uitmaken van ons Indonesië verhaal. Als dank hadden we een kaartje op hun bed neergelegd. Ilse haar ouders bleven er als rasechte Friezen heel nuchter onder: “Ach, dat heart dochs sa dat hja de âlsders fan dyn skuansoan besykje”. Persoonlijk vind ik dat het bezoeken van de ouders van je schoonzoon samen met de ouders van je schoonzoon een overtreffende vorm betreft, maar dat maakt onze waardering er alleen maar groter op. Het Administratiegebouw van de Nederlands-Indische Spoorweg Maatschappij, tegenwoordig ‘Lawang Sewu’ (Javaans voor ‘duizend deuren’ werd ontworpen door de architect C. Citroen. De bouw begon in 1904 met gebouw A; dit kwam gereed in 1907. De voltooiing van de rest van het gebouwencomplex volgde in 1919. Na de verovering en de daarop volgende Japanse bezetting door het Japanse leger van Nederlands-Indië werd het gebouw gebruikt door Japanse troepen. De kelder van gebouw B werd ingericht als een gevangenis, waar verschillende Nederlanders werden geëxecuteerd. Tijdens de politionele acties, in oktober 1945 toen Semarang werd heroverd, werd de tunnel door de Nederlandse troepen gebruikt om in de stad te komen. Tijdens deze gevechten kwamen veel Indonesische strijders maar ook vijf spoorwegemployées om. Er wordt gezegd dat het spookt in het gebouwencomplex en veel bezoekers hebben benadrukt deze geesten gezien te hebben. De rusteloze ziel van een Nederlandse, die zelfmoord zou hebben gepleegd, zou er ronddwalen, evenals de onthoofde geesten van door de Japanners geëxecuteerde gevangenen die geen rust kunnen vinden. In 2007 werd er een horrorfilm gemaakt (Dendam Kuntilanak), gebaseerd op deze spookverhalen. In dit verhaal werd een groep middelbare scholieren uit Jakarta in het complex opgesloten en opgeschrikt door de geest van een Nederlandse vrouw, de geest van een man met een metalen kogel aan een ketting om zijn been en een gevaarlijke demoon waarbij kleine Chinese monstertjes niks bij zijn… Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zondag 29 december 2019