Digital Airport Hotel Jakarta

Het blijft me elke weer verbazen hoeveel mensen er in een vliegtuig passen. Bij de gate dacht ik nog: dat gaat nooit passen, maar uiteindelijk bleken er in het vliegtuig naar Jakarta dat er zelfs nog plaatsen over waren. Op een paar ‘Foreigners’ na, kun je wel zeggen dat het vliegtuig helemaal vol met Indo’s zat. De stewardessen waren nog wel hetzelfde gekleed (zelfde vliegtuigmaatschappij) maar ze spraken bijna allemaal Indonesisch. Bijna, want er was één stewardess met een Chinees uiterlijk en die sprak… Chinees inderdaad. Wellicht dat ze op het verkeerde vliegtuig was gestapt. Het vliegtuig vertrok keurig volgens planning om 03.45 uur (lokale tijd). Ondertussen was ik best moe, dus het vliegtuig had nog maar net zijn vleugels uit geslagen, of ik was al onderzeil. Het was buiten ook nog pikdonker en ik hoopte een flink gedeelte van de ruim negen-uur-durende vlucht te kunnen slapen. Nauwelijks was ik dromeland of een stewardess schudt me wakker: “Mas, mas…?” vraagt ze. “Bagaimana Anda ingin sarapan Anda?” Hoe wilt u het ontbijt? Verbaasd kijk ik haar aan en ik dacht nog: “Eh, het is half vijf in de ochtend. Wat dacht je van ‘niet’”? Op dat moment vliegt echter de verlichting in het vliegtuig op een stand waarop ze er bij een verhoor-/ martelkamer in een politiebureau jaloers zouden zijn aan, dus ik hoor mijzelf “Eh, tolong roti. Terima kasih (een beetje brood graag)?” stamelen. De stewardess knikte begrijpend, lachte me vriendelijk toe of uit (wat er in het ontbijt zat dat ze me bracht weet ik niet, maar het was in elk geval geen brood). Het was wel smakelijk en toen ik het langzaam opat bedacht ik me dat het naar Indonesische begrippen ook eigenlijk helemaal niet zo raar is om al om 5.00 uur te ontbijten. Na het ontbijt kon ik de slaap niet meer vatten en ik was dan ook verheugd door het raampje te zien dat het alweer licht begon te worden. Ik klapte mijn televisiemonitor uit om me voor te bereiden op een lange vlucht, toen een andere stewardess (die Chinese versie) me gepikeerd toebeet dat ik geen televisie mocht kijken. Blijkbaar was ze niet alleen op het verkeerde vliegtuig gestapt, maar ook nog eens met het verkeerde been. Op het moment dat ik haar zou vragen waarom dan niet, was ze echter alweer vertrokken. Samen met haar collega’s schoof ze alle luikje voor de ramen dicht en toen dat klaar was gingen alle lichten uit. Ik was blijkbaar de enige die dit vreemd vond, want al mijn buren begonnen zich ‘spontaan’ klaar te maken voor de ‘nacht’. Rare jongens, die Indo’s. Het kwam er op neer dat ik zo goed als de hele vliegreis niet heb kunnen slapen en toen ik eindelijk wel de slaap kon vatten, werden de luikjes weer opengeschoven en ging het licht weer op de verhoorstand aan (‘begrijpelijk’, buiten begon het namelijk alweer donker te worden). Alle Indo’s ontwaakten als zombies in de nacht en ze produceerden daarbij zoveel geluid dat slapen niet meer mogelijk was. Toen we uiteindelijk waren geland op Jakarta was ik dan ook zo moe dat ik zo snel mogelijk naar bed wilde. Gelukkig kon dat: nieuw op Jakarta Soekarno-Hatta (vliegveld Jakarta) is namelijk het Digital Airport Hotel (https://digitalairporthotel.com/gallery). Eigenlijk kun je het geen Hotel noemen. Digitale Airport is een grote ruimte met daarin allemaal kluisjes van twee verschillende formaten: een klein formaat voor je bagage en een groot formaat voor jezelf. Super handig, van ’Jakarta Soekarno-Hatta T3 International Arrivals’ even naar ’Jakarta Soekarno-Hatta T3 Domistic Departers 3’ lopen en je kunt zo je eigen kluis induiken. Dit bleek uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan: Digitale Airport stond op geen enkel bord aangegeven en toen ik het uiteindelijk had gevonden was ik alweer een uurtje dwalen verder. Achteraf had ik dus net zo goed ‘ouderwets’ een taxi naar een Hotel hier in de buurt kunnen nemen, maar ik vind het altijd leuk om nieuwe mogelijkheden te proberen dan wel te ontdekken. Het is nu tien uur ’s avonds (lokale tijd). Nu dus zaak om zoveel mogelijk slaap te pakken zodat ik morgen uitgerust naar Semarang kan vliegen. Sampai jumpa besok! Tim Dondorp

Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 2 februari 2023