Met een schok kwam ik weer bij. Geen enkel geluid dringt tot mij door. Absolute stilte. Wat is er gebeurd? Lig ik nog wel in het bos? De mieren zijn weg. Langzaam probeer ik mijn ogen te openen, maar dat gaat tot mijn verbazing heel moeilijk: wat zijn mijn oogleden zwaar, het lijkt wel of ze zijn vastgeplakt.
Toen ik mijn ogen weer opende vroeg ik me af waar ik was. Ik wilde weer in mijn hand knijpen, maar ik kon mijn armen niet bewegen: alsof ze langs mijn lichaam waren vastgebonden. Van mijn familie vernam ik niets meer en de stilte was oorverdovend. Wederom zag ik geen hand voor ogen: het was aardedonker.
“Goede morgen Tim, je bent wakker zie ik. Hoe gaat het met je?” vraagt een verpleegster. Ik kijk in haar vriendelijke gezicht en ik vroeg me versuft af of ik echt al wakker was. Tot dit moment ging er niets door mijn hoofd: geen verleden, geen heden, geen toekomst. Niets hield mijn gedachtes gevangen.