De eerste vlucht zit er op. Op zich hebben we een goede vlucht gehad, maar 12 uren blijft lang, zeker als je maar drie stoelen hebt voor vier. Joanne en Ajanna hebben het boven verwachting goed gedaan, beter nog dan wij: nauwelijks tot niet geslapen en ze huppelen hier vol energie en vrolijk op vliegveld Taipei rond.
De heenreis viel mij vies tegen. Met name het tweede gedeelte van de eerste vlucht van Amsterdam naar Taipei. Ver reizen met jonge kinderen is zeker vermoeiender dan alleen reizen. En dan heb ik het niet eens zo zeer over onze eigen kinderen, maar voor ons zat een Chinees (toeval of niet) leeftijdsgenootje van Ajanna die constant zijn of haar loopneus over onze beeldschermpjes heen liet leeglopen, met zijn of haar vette en besnotte handjes onze tv-schermpjes besmeurde en met haar geschreeuw ons constant wakker hield.
Religie is in Indonesië zeer belangrijk. De grondwet garandeert vrijheid van godsdienst mits er een oppergod aan te wijzen is. De islam, het christendom en zelfs het hindoeïsme zijn erkend door de staat. Negentig procent van Indonesië is moslim waarmee Indonesië de grootste moslimnatie van de wereld is. En dat is goed te merken, want hoewel Kerst één nationale vakantiedag (Tweede Kerstdag kent Indonesië al helemaal niet) wordt er eigenlijk geen aandacht aan besteed.