Het is al weer een paar dagen geleden dat ik wat gepost heb. Nu zou ik als excuus kunnen gebruiken dat ik er de puf en de tijd niet voor had en dagen hartstikke ziek, zwak en misselijk in bed heb gelegen… Gelukkig is dit niet waar. Al een paar dagen ben ik van het braken en de koorts af en sinds een dagen is mijn eh… ontlasting ook weer ‘representatief’ te noemen.
Naar verwachting zal ‘saudara kembar’ (tweelingbroer) Mark over een krappe week aankomen in Jakarta, waarna hij de trein zal pakken naar vermoedelijk station Semarang of station Ngrombo (het treinstation dat het dichtst bij de familie is). Omdat Mark mij wegens misplaatste wraakgevoelens geen seconde wenst te zien of te spreken, heb ik besloten voor hem plaats te maken zodat ook hij de kans krijgt minimaal twee weken in alle rust zich zelf te kunnen zijn bij de familie en, niet geheel onbelangrijk, ‘sebaliknya’ (omgekeerd).
De laptop is al ingepakt en typen op zo’n klein schermpje op mijn mobiel gaat me nooit goed af. Ik houd het deze keer daarom kort, ook omdat ik over vijf-en-een-half uur vertrek naar Jepara en ik nog wat slaap wil pakken. Het is nu 20.30 uur (Indonesische tijd). Zojuist heb ik afscheid genomen van Ibu dan Bapak.