Via één van de vele bijeenkomsten van Stichting Mijn Roots (een stichting die geadopteerden uit voornamelijk Indonesië helpt bij hun zoektocht naar biologische familie of andersom) heb ik Inge (Wanita Ibu Irawati) leren kennen. Een vrouw die net als bijvoorbeeld Sander Metz is geadopteerd vanuit Ambarawa, een plaatsje ongeveer 50 kilometer onder Semarang.
Binnen iets meer dan een uur (dat is minimaal twee maal, maar afhankelijk van de verkeersdrukte tot drie of zelfs vier maal sneller dan met de auto) was ik in Semarang. Bizar is dat deze trein soms dwars door een krottenwijk heen rijdt. Het is me niet bekend wat er nou eerder was; het spoor of de wijk, maar ik zag taferelen die je in Nederland echt nooit zou aantreffen.
Van al mijn familie in Indonesië heb ik met neef Nuris (zoon van de één na oudste: zus Nuryati) het meeste contact. Hij geeft les op Stekom, Hoger Onderwijs Electronics and Computer College te Semarang, in grafische vormgeving en hij spreekt ook een beetje Engels. Nuris is ‘slechts tweedegraads familie’ maar toch heb ik met hem de meeste klik.