Binnen iets meer dan een uur (dat is minimaal twee maal, maar afhankelijk van de verkeersdrukte tot drie of zelfs vier maal sneller dan met de auto) was ik in Semarang. Bizar is dat deze trein soms dwars door een krottenwijk heen rijdt. Het is me niet bekend wat er nou eerder was; het spoor of de wijk, maar ik zag taferelen die je in Nederland echt nooit zou aantreffen. Inge zat bij de ingang van Stasiun Semarang Pocol reeds op me te wachten. We hebben bijna anderhalf uur zitten kletsen (voor mensen die op Facebook bevriend met Inge zijn, zie haar verslag: https://www.facebook.com/ingerirawati/posts/2301902396738651). Wat een verademing om weer Nederlands te kunnen spreken! Natuurlijk houd ik contact met het thuisfront, maar om in Indonesië Nederlands te kunnen spreken, dat is toch anders. Voor de locals moet het een vreemd gezicht zijn geweest: twee Indo lijkende mensen die praten en lachen in een taal die ze niet begrijpen (“Weten ze ook eens hoe ik mij soms voel,” bedacht ik me nog). Inge deed mij haar persoonlijk verhaal waarbij ook de onderwerpen adoptie, (zoektocht naar) biologische familie en identiteit veelvuldig ter sprake kwamen. Ik zal niet veel in details treden omdat dat natuurlijk aan Inge zelf is, maar dat haar tijd in Indonesië bijzonder is geweest, bizarre ontwikkelingen heeft gekend en emotioneel best nog het één en ander ter weeg zal brengen durf ik hier nog wel te stellen. Wanita Ibu Irawati yang terhormat. Semoga perjalanan Anda sangat baik kembali ke Belanda. Pikiranku akan bersamamu dua minggu ke depan!. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 7 maart 2019