Inmiddels is onze hele speciale reis naar Indonesië met onze ouders alweer meer dan een halfjaar geleden. Helaas is ook het fotoboek pas halverwege, maar door steeds weer een bladzijde te maken herbeleef ik alle herinneringen weer. Deze sneakpeak wil ik jullie niet onthouden. Vinden jullie het leuk om het eindresultaat tegen die tijd ook te zien?
“Tim… mintak do.a ne… ibuk sudah kritis. Ibuk sakit parah tim.. ini anak anak semua sudah kunpul. Tolong bantu berdoa. Dari tempat mu.. apa bila memang tiada biar di ampunan pada yang kuasa.” Het enthousiasme en de nieuwsgierigheid over ons nieuwe onderkomen en wat Hörby en Skåne ons straks allemaal te bieden hebben werd gisteravond vlak voor het slapen gaan volledig overschaduwd met bovenstaande bericht vanuit Indonesië dat vannacht waarschijnlijk de laatste nacht van Ibu zou zijn.
Vorig jaar nog vierden we met ons gezin nog Oud en Nieuw in Godong. Samen met eh… Adoptievader, adopstiefmoeder, schoonvader, schoonmoeder en… Ibu. Hoe anders is de situatie nu: een jaar en twee coronagolven later. Voor het eerst sinds de hereniging met mijn biologische familie Indonesië een jaar lang niet bezocht (wegens corona houdt Indonesië de grenzen dicht).