“Tim… mintak do.a ne… ibuk sudah kritis. Ibuk sakit parah tim.. ini anak anak semua sudah kunpul. Tolong bantu berdoa. Dari tempat mu.. apa bila memang tiada biar di ampunan pada yang kuasa.” Het enthousiasme en de nieuwsgierigheid over ons nieuwe onderkomen en wat Hörby en Skåne ons straks allemaal te bieden hebben werd gisteravond vlak voor het slapen gaan volledig overschaduwd met bovenstaande bericht vanuit Indonesië dat vannacht waarschijnlijk de laatste nacht van Ibu zou zijn. Dergelijke berichten heb ik vaker gehad vanuit Indonesië, maar ditmaal kwam het bericht van Ismanto. Nu heb ik veel contact met mijn biologische familie, maar meestal is dat met de zussen die na Mark en mij geboren zijn. Sommigen kunnen Engels en de meesten zijn handiger met mobiele telefoons dan mijn oudere broers en zussen. Degenen die ‘Seperated at Birth’ van TLC (https://www.youtube.com/watch?v=ZPej47_C3T4 / https://www.facebook.com/timdondorp/videos/1261676043854021/) en Spoorloos (https://www.facebook.com/timdondorp/videos/1256827181005574/) hebben gezien, weten dat Ismanto mijn oudste broer is. Bovenstaand bericht nam ik dan ook uiterst serieus. Terecht, zo blijkt, want afgelopen nacht om 3.07 uur (8.07 uur plaatselijke tijd) is Ibu in het bijzijn van (bijna) al haar kinderen en kleinkinderen overleden. Ironisch genoeg zijn we nu in Zweden, ook dicht bij biologische familie. Hoe fijn zou het zijn wanneer we elkaar nu voor troost konden opzoeken, maar vanwege COVID-19 durven Lin en Emelie mij niet te ontmoeten. Nu in Indonesië zijn om de begrafenis van Ibu bij te wonen was natuurlijk nog mooier geweest. Wegens COVID-19 is dit echter niet mogelijk (Indonesische grenzen zijn dicht) en daarnaast is Ibu naar Islamitisch gebruik binnen een paar uur na overlijden begraven. Ibu ligt nu bij Bapak in hetzelfde graf (zie https://www.facebook.com/hunt4heru/posts/2784396761578317) en https://www.facebook.com/hunt4heru/posts/2783164095034917) en op moment van schrijven is net de laatste aarde over ‘Ibu heengegaan’. Nu voel ik me intens verdrietig, maar ik besef me ook dat dit komt doordat ik Ibu heb mogen ontmoeten waardoor ik een sterke band met haar heb mogen opbouwen. Naast verdriet is er dan ook sprake van dankbaarheid: maar weinig geadopteerden uit Indonesië krijgen de kans hun biologische ouders te leren kennen terwijl, zo blijkt, de tijd steeds meer begint te dringen. Sayang, aku turut simpati denganmu, semoga diberikan kekuatan dan kemampuan disaat-sat ini. Heri Setiono
Geplaatst door Godong Indonesie op Zondag 11 oktober 2020