Van al mijn familie in Indonesië heb ik met neef Nuris (zoon van de één na oudste: zus Nuryati) het meeste contact. Hij geeft les op Stekom, Hoger Onderwijs Electronics and Computer College te Semarang, in grafische vormgeving en hij spreekt ook een beetje Engels. Nuris is ‘slechts tweedegraads familie’ maar toch heb ik met hem de meeste klik.
Hier een berichtje van het thuisfront. Vlak voor Tim zijn vertrek zei ik tegen hem: “Maak je om ons nou maar geen zorgen, er zijn genoeg mensen om ons heen en ik durf best hulp te vragen”. Maar thuis zijn zonder Tim blijkt toch lastiger dan gedacht. Aanvankelijk leek het me wel rustig, je hebt immers alleen rekening te houden met je eigen agenda.
Zoals ik eerder schreef sliep het bed heerlijk in het Ampera hotel. Ik lag nog heerlijk te dromen toen er luid op mijn kamer werd gebonst. Ik schrok wakker keek op mijn horloge en ik zag dat het 6.00 uur in de ochtend was. “Permissie,” hoorde ik iemand roepen. Snel deed ik de deur open.