Zoals ik eerder schreef sliep het bed heerlijk in het Ampera hotel. Ik lag nog heerlijk te dromen toen er luid op mijn kamer werd gebonst. Ik schrok wakker keek op mijn horloge en ik zag dat het 6.00 uur in de ochtend was. “Permissie,” hoorde ik iemand roepen. Snel deed ik de deur open. Er werd ontbijt binnen gebracht. Twee ontbijten zelfs. “Eh, saya orang satu?” probeerde ik nog. Nee hoor, het personeel had de opdracht twee ontbijten te brengen en daar moest ik het maar mee doen. Ik had helemaal nog geen zin in ontbijt, dus demonstratief zette ik de dienbladen buiten op de gang, daarbij min of meer “Saya tidur,” snauwend waarop het personeel de dienbladen vriendelijk glimlachend oppakte, bij de buren aanklopte om ze vervolgens daar af te geven. Slapen kon ik toch niet meer, dus ik besloot de laptop maar weer open te klappen en het verslag van gisteren (dit verslag dus) op Facebook te gooien. Dit laatste klinkt misschien wat raar, maar zoals jullie misschien wel hebben gemerkt sjoemel ik soms wat met de publicatiedata. Vaak loop ik een dagje achter. Als ik dan een bericht publiceer, dan pas ik de publicatiedatum aan naar de datum van de dag waarover ik schrijf. Ik doe dus nu net alsof ik dit verhaal typ in het Ampera hotel, maar eigenlijk typ ik dit in het volgende hotel. Heeft ook wel zo zijn voordelen. Zo weet ik bijvoorbeeld ‘nu’ al dat ik me ‘morgen’ niet zo lekker voel en dat ik ‘morgen’ het wat rustiger aan moet/ ga doen. Maar daarover ‘morgen’ meer. Terug naar gisteren, eh… Ik bedoel ‘vandaag’. Volgens de originele planning zou ik ‘vandaag’ naar het Hotel Kencana, maar reeds op 2 maart (je weet wel, die dag dat ik mijn aansluiting miste naar Jakarta) kreeg ik bericht van ‘het hotel erna’ (het Kyriad Grand Master Hotel) dat mijn boeking voor ‘overmorgen’ niet door kon gaan. Of ik mijn boeking even wilde cancelen. Dat dacht ik natuurlijk niet: ik heb gezien dat er mensen hier op straat slapen, maar hoewel ik me graag conformeer aan de locals gaat me dat toch echt te ver. Na overleg met zowel het Kencana hotel als het Kyriad Grand Master hotel werd besloten de data om te wisselen. ‘Vandaag’ dus naar het Kyriad Grand Master hotel en ‘morgen’ naar het Kencana hotel. In één keer dus twee stapjes omhoog wat kwaliteit hotel betreft, maar daar staat dan tegenover dat ik ‘morgen’ een stapje terug zou moeten. Ik was wel benieuwd naar het Kyriad Grand Master hotel. Het bevond zich aan de rand van Purwodadi en het was het dichts bij Godong. Mijn jongste zus Ratna heeft een blauwe maandag in dit hotel gewerkt en volgens haar was het een erg mooi hotel waar men ook gewoon Engels sprak. Ik geloofde dit ook wel, want het Kyriad Grand Master hotel was één van de twee hotels dat ook op Booking.com te vinden was. Nieuwsgierig als ik was besloot ik maar direct uit te checken bij het Ampera hotel om me naar het Kyriad Grand Master hotel te begeven. Bij het uitchecken kreeg ik een mooie rekening die ik betaalde, maar toen ik ‘morgen’ (dus eigenlijk vandaag bij het typen van dit verslag) de rekening nader bekeek bleek dat ik gewoon betaald had voor twee ontbijtjes op bed (of liever gezegd “Twee ontbijtjes: van bed!”). Dat wordt een slechte review… Inderdaad: vergeleken met de hotels die ik tot noch toe had gehad, was dit een ‘echten één’. Super luxe en Patricia Sijbrandi-Bakker: met pracht uitzicht over het lelijke stadscentrum van Purwodadi. De kamer was groot en de toilet en douche waren zo mooi dat het eerste dat ik deed van beide respectievelijk uitgebreid gebruik maken. Als herboren besloot ik verder te gaan met mijn programma. Op Google had ik gelezen dat Purwodadi bekend stond om haar botanische tuinen. Deze tuinen waren aangelegd door de Japanse bezetters vlak na de tweede wereld oorlog en het leek me mooi om daar naar toe te gaan. Je kon er zelfs een fiets huren om door de beroemde tuinen te fietsen. Nu ben ik helemaal geen flora-typje (en eigenlijk ook geen fietser), maar het leek me toch leuk om deze Kebun Raya Purwodadi (Grote tuin van Purwodadi) te bezichtigen, zeker omdat ik een eigen fiets had. Ik zat al op de fiets toen een blik op Google Maps mij deed verbleken (dat wil gezien mijn local-uiterlijk heel wat zeggen): ik hoefde ‘slechts’ 279 kilometer te fietsen. Ik heb maar snel mijn vizier bijgesteld op Pasar Purwodadi: de grootste plaatselijke lokale kleding-, voedsel- en overigenmarkt van Purwodai. De Purwadi in Grobogan wel te verstaan, niet die in Oost-Java. Als een echte Nederlander: kijken, kijken, niet kopen maar ook ruiken, ruiken en hard weglopen (dergelijke markten ruiken echt niet lekker) heb ik mijn ogen uitgekeken. Ook hier krioelde het van de mensen. Ik heb in totaal wel twee uren rond gelopen maar daarna begon ik me wat ziekjes te voelen (ik had al een voorgevoel) en het werd het zo warm dat ik verlangend terug dacht aan mijn luxe hotelkamer. Het begon me aan alle kanten de duizelen. Ik ben dus snel weer op de fiets gestapt om in mijn hotelkamer beroerd, zwak en rillerig in bed te gaan liggen. En hoewel het midden op de dag was viel ik in een verkwikkende slaap. Tegen 19.00 uur werd ik wakker omdat ik op de hele dag nog niet gegeten had (krijg je er van als je het ontbijt overslaat en ‘s middags in bed gaat liggen). Ik toog dus naar het restaurant om te dineren, maar helaas sprak men geen Engels. Ik bestelde dus in het Indonesisch mijn vertrouwde kostje Nasi Goreng Ayam (dacht ik), maar toen het eten werd gebracht keek vanaf mijn bord één of ander beest met hele grote scharen mijn verwijtend aan alsof het me wilde vragen of het nu echt nodig was dat het twee minuten daarvoor een ijzeren pin met aan het eind een vlaggetje van het Kyriad Master Hotel door zijn kop heen gedrukt kreeg. Ik vond het heel sneu voor het beestje, maar zonder ook maar één hap te nemen heb ik betaald om daarna ‘Krab’ te verruilen voor ‘Grab’. Al een tijdje had ik geen gebruik gemaakt van Grab food (zo leer je immers de locale bevolking en gebruiken niet kennen), maar ik was nu zo futloos dat ik het mezelf toestond voor het gemak te gaan. Na het eten heb ik even met het thuisfront gebeld (na het lezen van Ilse Dondorp haar bericht hier (wat een mooie foto’s) wilde ik even weten hoe het met haar, Joanne en Ajanna ging om daarna, nog steeds niet fit, weer als een blok in slaap te vallen. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Vrijdag 8 maart 2019