Het is in Indonesie nu 23.00 uur. Iedereen in de kampong ligt al te slapen, maar ik kan net als gisteravond de slaap nog niet vatten. Wat was gisteren het weerzien met de familie bijzonder. Ik kan het niet met woorden beschrijven, maar als ik toch een poging zou moeten doen: “Alsof je thuis komt.”
Inmiddels kan ik al een aardige inschatting maken over hoe het leven op de kampong er uit ziet. Alleen al daarom vind ik dat mijn reis naar Indonesie geslaagd is en dan moet het eerste weekeinde nog komen… Vrijdagavond, of het weekeind nu voor de deur staat of niet, in de kampong gaat men vroeg naar bed: de eersten gaan al om zeven uur ’s avonds.
Vandaag zouden we naar het huis van Aris Purnomo, de broer van wie wordt gezegd dat ik daar het meeste op lijk (zowel innerlijk als uiterlijk). Aris Purnomo woont in Boja, 33 kilometer ten Zuidwesten van Semarang en 83 kilometer ten Westen van Godong wat neer komt op twee uren met de auto vanaf ‘onze’ kampong gezien.