Inmiddels kan ik al een aardige inschatting maken over hoe het leven op de kampong er uit ziet. Alleen al daarom vind ik dat mijn reis naar Indonesie geslaagd is en dan moet het eerste weekeinde nog komen… Vrijdagavond, of het weekeind nu voor de deur staat of niet, in de kampong gaat men vroeg naar bed: de eersten gaan al om zeven uur ‘s avonds. Het duurde ook even voordat ik in de gaten had dat men hier al over ‘avond’ (sore) spreekt vanaf drie uur ‘s middags en over nacht (malam) vanaf zonsondergang (zes uur ‘s avonds). Aanvankelijk begreep ik dat niet, maar nu ik weet hoe laat men men hier gemiddeld naar bed gaat ‘ligt’ dat anders. Daar staat tegenover dat men hier vanaf 5.00 uur ‘s ochtends (selamat pagi) opstaat. Aangezien ik daarin meega en gemiddeld pas om 2.30 uur in slaap val, draai ik redelijk korte nachten. Eerst maakte ik me daar zorgen over, maar ‘ tegenwoordig’ weet ik wel beter. Mocht ik overdag nog moe zijn dan krijg ik, zoals iedereen trouwens op de kampong, voldoende gelegenheid om slaap in te halen. Of dit ook voor morgen geldt weet ik trouwens niet. Tot noch toe had de familie niets gepland, maar ik weet dat er voor het weekeinde plannen zijn gemaakt. Zo zal ik dit weekend voor het eerst ook de broers weer zien. Zij zijn door de weeks aan het werk en verblijven, anders dan de zussen, niet op de kampong. Ik zie dan ook erg naar dit weerzien uit, want buiten Ibu en Bapa zag ik ‘enkel’ eens ‘zus, zus en dan eens zus zo’. Een ding is me toch wel duidelijk geworden. Ik zal snel Indonesisch moeten leren want communicatie blijkt toch wel een heikel punt, zo heikel zelfs dat er momenten zijn dat ik me eenzaam begin te voelen als ik onder de familie ben en dat ik de momenten dat ik echt even alleen ben steeds beter weet te waarderen. Op zulke momenten wandel ik naar de dichtsbijzijnde Indomaret voor een blikje fris… …Om daar er achter te komen dat de familie iemand ‘stiekem’ achter me aan heeft gestuurd voor het geval dat ik in de kampong zou verdwalen. De familie bedoelt het goed, maar ik moet nog altijd wennen dat men zenuwachtig wordt wanneer ik aanstalten maak zelfstandig door de kampong te lopen. Waarom ik uberhaupt naar de supermark wil? Ik heb hier toch veel familie en familie staat hier garant voor makanan en minuman. Het moet dan ook gezegd worden: er wordt hier goed voor me gezorgd. Ibu en de zussen koken allemaal voor mij, zonder het van elkaar te weten en als ik na de zoveelste gang moet zeggen, “Tidak, terima kasih!” dan is de teleurstelling zichtbaar groot. Maar het makanan is altijd enak (hoewel altijd pittig, of heel erg zoet) en de bedoelingen zijn altijd lief en goed. Ik zie daarom uit naar het weekeinde. Terima kasih banyak dan nice weekend! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Vrijdag 21 oktober 2016