Mijn overtuiging is dat het leven doorgaat, ook op een begraafplaats. Mocht daar nog enige twijfel over bestaan: een man die ik niet had zien aankomen was zo vriendelijk mij dat te bevestigen door luidkeels bij het graf van zijn moeder gezangen uit de Koraan te gaan zingen, ongetwijfeld met de kop richting Mekka.
Nadat ik gedroomd had dat Ilse, Joanne en Ajanna als verrassing voor de deur stonden werd ik om 7.00 uur plaatselijke tijd teleurgesteld wakker om me gaan voorbereiden voor vandaag. Gisteravond berichtte zus Nurul dat zij en zus Anik vandaag naar Godong zouden komen, waarop ik besloot ook de familie weer te bezoeken.
Van al mijn familie in Indonesië heb ik met neef Nuris (zoon van de één na oudste: zus Nuryati) het meeste contact. Hij geeft les op Stekom, Hoger Onderwijs Electronics and Computer College te Semarang, in grafische vormgeving en hij spreekt ook een beetje Engels. Nuris is ‘slechts tweedegraads familie’ maar toch heb ik met hem de meeste klik.