Nadat ik gedroomd had dat Ilse, Joanne en Ajanna als verrassing voor de deur stonden werd ik om 7.00 uur plaatselijke tijd teleurgesteld wakker om me gaan voorbereiden voor vandaag. Gisteravond berichtte zus Nurul dat zij en zus Anik vandaag naar Godong zouden komen, waarop ik besloot ook de familie weer te bezoeken. Ik zou aanvankelijk op de fiets, maar mijn telefoon gaf aan dat het vandaag de hele dag zou regen. Hoewel het op dit moment nog prachtig weer was, besloot ik daarom vandaag gebruik te maken van het openbaar vervoer. Achteraf had ik gewoon op de fiets kunnen gaan, want het bleek tot op het moment dat ik dit bericht op Facebook plaats (20.00 uur plaatselijke tijd) regulier Indonesisch weer (snoei heet en droog) te blijven. Ik wist nog van de vorige keer dat ik in Grobogan was dat er tussen Godong en Purwodadi groene minibusjes reden (Angkots) en ik besloot weer met zo’n busje naar Godong te gaan. Purwodadi is groot en de vorige keer was het nog problematisch om in Purwodadi van Terminal Bus (busstation) naar het ziekenhuis (Runah Sakit) waar Bapak Radjiman lag te komen, maar vandaag de dag is er gewoon Grab! Echt een uitkomst voor semi-locals of Indo-wannabe’s like me. Naast Nasi Goreng Ayam, kun je via de Grap App ook een scooter met bestuurder (Grab Bike) huren. Ideaal is dat je ook via de App betaalt, dus geen gedoe met contact geld, onduidelijkheden of zelfs ruzie over het te betalen bedrag van 50 eurocent. De Grab biker komt je ophalen, geeft je een helm en een lift naar hetgeen je in de App als eindbestemming hebt opgegeven: in mijn geval dus Terminal Bus Purwodadi. Ik dacht dat ik fietsen eng vond, maar achterop een scooter zitten die als een bezetene door het verkeer crost is nog veel enger: je hebt niets zelf in de hand (nu ik er over nadenk is dat sowieso hier in het verkeer het geval), dus je bent daadwerkelijk aan de Goden (in gedaantes van andere bezeten weggebruikers en je Grab driver) overgeleverd. Of de melding van de Grab app dat je bij elke rit die je boekt via Grab VERZEKERD bent geruststellend is of juist niet daar ben ik nog steeds niet over uit. Terminal Bus bevindt zich aan de rand van Purwodadi. Helaas bleken er alleen ‘echte’ bussen te staan. De Angkots mogen daar helemaal niet komen. Nee, voor de Angkot’s moest ik in het centrum van Purwodadi zijn, ongeveer daar waar mijn hotelkamer zich bevond. Na weer een Grab Biker later (ditmaal was het gelukkig niet dezelfde) kon ik dan toch echt plaats nemen in een Angkot. Een Angkot wordt terecht een minibusje genoemd. Ik mocht plaats nemen op de achterste bank, degene met de minste beenruimte: mijn knieën konden niet recht naar voren, waardoor ik mijn benen zijwaarts moest kantelen. Daardoor kunnen er geen 4 personen, maar slechts 3 personen op de achterbank worden gepropt. Onderweg naar Godong werden er tot mijn verbazing op de andere twee bankjes en voorstoelen nog eens 11 (!) passagiers ingeklemd. Een sardientje in een blikje heeft meer ruimte. Niet alleen de uitlaat van het busje rookte als een ketter, ook de passagiers en de chauffeur paften op gezette tijden een eind weg. Dan stopt de bestuurder: er moest nog een passagier worden bij gepropt. Of toch niet? De achterbank lijkt met twee locals en één semi-loacl (that’s me) toch echt vol. De chauffeur komt mij ‘‘inschikinstructies’ geven, want het kan toch niet zo zijn dat ik zomaar twee plaatsen bezet houd en daarmee zijn inkomsten verderf. Als hij mijn perfect geörigami’de (schrijf je dat zo) benen ziet, geeft hij direct zijn poging direct op. Een potentiële passagier achterlatend geeft hij nijdig gas en bij de eerst volgende stop gebaart hij mij dat hij extra betaald wil krijgen. Uiteraard doe ik alsof ik hem niet begrijp. Wel suggereer ik dat ik best kan ruilen met een dame die op het voorbankje zit aangezien zij kleinere benen heeft dan ik. Nu begrijpt de chauffeur mij op zijn beurt niet. Als er even later weer een passagier mee moet, wordt deze alsnog met behulp van een schoenlepel op het voorbankje ‘bijgeplaatst’. Aangekomen bij Pomp Benzine Godong gaf ik de chauffeur 10000 IDR extra (63 eurocent,het tarief voor de hele rit) waardoor ik met een gezuiverd geweten uit kon stappen. Voor de ingang van de Kampong, stond tot mijn verbazing zus Rinah in een tentje straatvoedsel te verkopen. Vorig jaar vlocht ze nog rieten manden om die door zus Arti te laten verkopen op Pasar Godong, maar nu verdient ze dus de kost door eh… het te verkopen. Ik besloot meteen bij ‘Toko Rina’ wat eten te kopen. Het eten smaakte erg goed, maar toen ik haar wilde betalen wilde ze het geld niet aannemen. Tot ‘s middags laat ben ik bij de familie gebleven. Zus Ratna was er niet, dus het communiceren ging wel wat moeizamer. Zus Nurul spreekt gelukkig ook een beetje Engels, maar het deed me wel verdriet dat het communiceren met de familie zo moeizaam gaat. Communicatie is normaliter toch één van mijn sterke punten waarop ik bijna altijd kan terugvallen. Ik vind het best confronterend dat ik dat hier niet kan. Ik neem me dan ook voor nog harder Indonesisch te gaan studeren, hoewel de familie onderling Javaans (voor een Indo ook niet te verstaan) met elkaar spreekt. Nog confronterender, vond ik de ontmoeting met Ibu vandaag. Hoewel ik haar eergisteren gedag had gezegd, keek ze mij wezenloos aan. Het leek zelfs alsof ze boos was: over het algemeen was ze stil en afwezig, maar soms riep ze luid iets tegen mij dat ik niet verstond. Pas na lange tijd (veel langer dan eergisteren) had ze in de gaten wie ik was en viel ze me weer huilend in de armen om me niet meer los te willen laten…
Geplaatst door Godong Indonesie op Dinsdag 5 maart 2019