1. Een koppel heeft ruzie gehad. De vrouw belt haar moeder en zegt: “We hebben weer ruzie gehad, ik kom bij jou wonen”. Waarop zij zegt: “Nee schat, hij moet boeten voor zijn fouten. Ik kom bij jou wonen”. Zomaar een voorbeeld van de vele moppen over schoonmoeders die het Internet rijk is. Ze zal het niet leuk vinden (en ze leest nog steeds mee), maar ik ontkom er niet aan toch ook mijn schoonmoeder de twijfelachtige eer te geven haar nader te benoemen. Waarom schoonmoeders er op Internet altijd zo slecht van afkomen is mij niet bekend. Goed, ik zou ook even moet slikken wanneer Ilse haar moeder aankondigde bij ons te komen wonen, maar dat komt omdat Ilse en ik geen ruzie hebben. Zouden we wel ruzie hebben dan zou mijn schoonmoeder ons wel weer op het juiste pad brengen. Althans, daar was ik tot deze vakantie van overtuigd: tijdens de vakantie liep het vertrouwen aangaande het richtingsgevoel van Irene een ernstige deuk op. Tijdens wisseldagen liep ze soms de verkeerde kant op, hoorde ik haar links roepen terwijl er rechts werd bedoeld en vice versa maar in Bogor (Buitenzorg) spande ze echt de kroon. Eén van onze chauffeurs had niet voldoende saldo op zijn tolkaart en vermeed daarom tolwegen. Irene had het geluk dat ze in de andere taxi zat die wel via de tolweg van Jakarta naar Kirana’s guesthouse in Bogor toogde. Ze kwam dus flink wat eerder aan dan wij, mocht alvast inchecken en besloot alvast eten voor ons te bestellen. Wij hadden namelijk zoveel trek dat we wel voor een heel weeshuis konden opeten. Toen wij uiteindelijk in Bogor aankwamen was er echter nog geen martabak. De grap ‘Moeten de eieren soms nog gelegd worden?’ was al snel gemaakt, maar uiteindelijk bleek dat Irene het eten 470 kilometer verderop (6 uur rijden met de auto en maar liefst 9,5 uur met de trein) te hebben laten bezorgd. Om op dat weeshuis terug te komen: op ons verzoek is het eten uiteindelijk ‘maar’ naar een ‘lokaal’ (470 kilometer verderop) weeshuis gebracht alwaar het hoogstwaarschijnlijk met handen en smaak is opgegeten. Over Bogor zelf kan ik vrij kort zijn. Kirana’s guesthouse was een prachtig huis waar we prima met zijn achten konden zitten. We zouden eerst Kebun Raya Bogor (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Kebun_Raya_Bogor) bezoeken, maar omdat we wat moe waren en het ook regende besloten we gewoon gezellig ‘thuis’ te blijven. Wat ik heel erg leuk vond, was dat Nouvna en Helena ons kwamen bezoeken. Deze twee studenten behoorden tot de Indonesische dansgroep die we afgelopen zomer hebben leren kennen bij de 31’ste en tevens de laatste editie van het Internationaal Dansfestival in Bolsward. Wij mochten één van de gastgezinnen zijn en onder andere Nouvna verbleef tijdens het dansfestival bij ons. Het weerzien was erg gezellig. Joanne kreeg absurd veel Indonesische souvenirtjes cadeau en samen met Nouvna en Helena bezochten we de Botani square mall waar we souvenirs en ander prularia kochten. ’s Avonds aten we dan eindelijk bij een lokaal eettentje om de hoek: Kedai Oemah Lindo. Het eten was lekker goedkoper, lekker en voor mij misschien niet helemaal vertrouwd (de hele nacht daarna weer op de wc gezeten). 2. Jantje belde laatst aan bij mijn schoonmoeder en vroeg haar of ze soms nog wat lege bierflesjes had die hij mocht hebben. Mijn schoonmoeder antwoordde verbolgen: ‘Zie ik eruit als iemand die bier drinkt?’, waarop Jantje antwoordde: ‘Sorry mevrouw, u hebt gelijk, maar hebt u dan misschien wat oude azijnflessen?’ Nog zo’n voorbeeld van zo’n schoonmoeder-mop. Zonder verder enige conclusies te trekken, kan ik jullie vertellen dat mijn schoonmoeder ook geen bier drinkt… Wel drinkt ze graag een wijntje, want tijdens de vakantie heb ik haar een keertje verlangend horen smachten naar een glaasje rode wijn. Vanwege de Islamisering is alcohol in de meeste delen van Indonesië echter niet te verkrijgen en/ of geldt er zelfs een verkoopverbod zoals in Bogor en in Yogyakarta. Bier is nergens te krijgen, laat staan een margarita, een shot tequila of een ordinair rood wijntje. Om in een goed blaadje te komen bij mijn schoonmoeder had ik vanochtend in Jakarta een fles rode wijn gekocht, opdat ze op onze bonte avond straks (vanavond is al onze laatste avond in Indonesië) even ouderwets kon genieten. Ik moest er veel voor omreizen en veel voor betalen (alcohol is schreeuwend duur in Indonesië), maar ik had nog nooit zo’n blij verraste schoonmoeder gezien: bij haar kon ik niet meer stuk. Ik zeg expres ‘kon’, want het is natuurlijk de vraag of dit na het plaatsen van dit bericht nog steeds zo is… Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zondag 12 januari 2020