Het is nu bijna een half jaar geleden dat we terug zijn in Indonesië. Vanwege de hectiek en de drukte van de terugreis heb ik destijds besloten niet meer over de terugreis te posten. Achteraf heb ik daar wel spijt van want het verhaal is nu eigenlijk niet af. Wellicht dat ik t.z.t toch nog wat foto’s en een verhaaltje van/ over de terugreis plaats. Zoals inmiddels wel duidelijk is zijn we allemaal veilig thuis gekomen. Bij thuiskomst zijn we wel een paar dagen flink ziek geweest, maar dat mag geen naam hebben, of het zou corona moeten zijn geweest. Bijna 100 % zeker van niet, maar theoretisch had het gekund aangezien Corona toen al actief geweest schijnt te zijn. Van familie heb ik begrepen dat niemand van de familie besmet is geweest met corona. Wel heeft de familie het moeilijk, want ook in Indonesië zijn corona maatregels van kracht. Zowel op centraal niveau als lokaal/provinciaal wordt beleid ontwikkeld om op grote schaal social distancing (PSBB) af te dwingen. Scholen, winkels en kantoren zijn gesloten (uitzonderingen daar gelaten), restaurants mogen alleen open voor afhalen, publieke ruimtes en gebedsruimtes zijn gesloten en activiteiten in publieke ruimte en samenscholing zijn verboden en Joko Widodo, de president van Indonesië, heeft Mudik (op grote schaal naar geboortegrond reizen om bijvoorbeeld het Suikerfeest te vieren) verboden en de Indonesische grenzen tot nader order gesloten voor buitenlanders. Juist gisteren bereikte mij het uiterst verdrietig nieuws vanuit Indonesië dat Ibu stervende is. Als ik puur op de verhalen van mijn familie af zou moeten gaan is Ibu al jaren stervende. Of het nu werkelijk Ibu haar tijd is kan niemand vertellen, maar het feit is wel dat Ibu naar Rumah Sakit Panti Rahayu di Purwodadi (https://bit.ly/3eQpFpM) is gebracht: hetzelfde ziekenhuis waar ik, inmiddels al weer bijna drie jaar geleden, samen met mijn familie mocht waken bij het sterfbed van Radjiman (https://bit.ly/3gZPmWJ). Drie dagen geleden is Ibu het bewustzijn verloren en sindsdien is ze nauwelijks bij bewustzijn geweest. Even los of het terecht is of niet: hier in Nederland is het in deze tijd van corona al lastig en soms zelfs onmogelijk om afscheid te nemen van dierbaren. Mocht Ibu inderdaad te komen overlijden, dan maak ik mij geen illusies over een samenzijn in Indonesië. Wat dat betreft is het lijdzaam en machteloos afwachten op wat komen gaat, maar eigenlijk geldt dat zowel voor het leven als (na) de dood. Video 1: https://bit.ly/3dS1SFC Video 2: https://bit.ly/379EAJ0 Video 3: https://bit.ly/3eZmCvA Lieve Ibu, Op de grens van vraag en antwoord, op Indonesisch en Nederlands grondgebied. “Van mij die ook twijfelt is het dat je hoort: was ik maar bij jou, dan wisten we het samen niet…” Liefs Heri Setiono
Geplaatst door Godong Indonesie op Zondag 7 juni 2020