Tim Dondorp Vandaag zou dan toch de dag worden dat ik zelfstandig Indonesië in zou reizen. De familie was inderdaad druk met Bapak, want de hele ochtend en de hele middag vernam ik niets van ze. Dat gaf mij de gelegenheid om rustig mijn kamar (kamer) op te ruimen, het bed af te halen, de laatste handwas te draaien en mijn spullen in te pakken.
Ik was in de bus nog niet geland of iemand hield mij een versleten pet voor mijn neus. Of ik even wilde dokken. De eigenaar van de pet had blijkbaar net voordat ik in de bus kwam gezongen en zichzelf daarbij begeleid met een gitaar. Nou ja, gitaar… De gitaar had slechts twee snaren en die twee snaren waren onderling nog niet eens gestemd ook.
Over de busreis van Rumah Sakit Yakkum (Purwodadi) naar treinstation Solobalapan (Solo) valt weinig te vertellen. In eerdere posts heb ik reeds omschreven hoe verschrikkelijk de busreis naar Solo was en deze reis was hetzelfde, mogelijk zelfs nog erger (lees sneller). Toen ik uit de bus stapte moest ik desondanks twee uren wachten voordat de trein naar Surabaya zou vertrekken.