Ik was in de bus nog niet geland of iemand hield mij een versleten pet voor mijn neus. Of ik even wilde dokken. De eigenaar van de pet had blijkbaar net voordat ik in de bus kwam gezongen en zichzelf daarbij begeleid met een gitaar. Nou ja, gitaar… De gitaar had slechts twee snaren en die twee snaren waren onderling nog niet eens gestemd ook. Toen ik zei dat ik net in de bus was en ik daarom niet wilde betalen, bleek de man zelf ook nog eens ontstemd te zijn. Daarom vroeg ik hem of hij dan nog een keertje voor mij wilde zingen (Eh, anda ‘lalalalagi’?). Had ik dat maar nooit gedaan… Vijfduizend IDR (33 eurocent) en een flinke illusie armer ging ik vervolgens op een stoel zitten. Toen ik op mijn telefoon keek had ik alweer 10 gemiste berichtjes van bezorgde familieleden. Of ik de bus wel had gehaald, of ik wel wist waar ik moest uitstappen en hoe ik eigenlijk van daar naar het ziekenhuis zou gaan, aangezien er bij lange na geen bus in de buurt zou komen. Toen ik antwoordde dat ik daar niet over na had gedacht, werd de bezorgdheid en bij mij de verwarring er niet minder op. De één zei dat ik moest uitstappen bij Bundaran Nglejok en de ander zei dat ik moest uitstappen bij Bundaran Adipura. Het duurde even tot ik er achter kwam dat dit hetzelfde was. Normaal zou de bus in drie kwartier van Godong naar Purwodadi kunnen rijden, maar deze keer duurde het twee keer zo lang vanwege wegwerkzaamheden. Dat gaf mij mooi de tijd om me voor te bereiden op mijn bezoek aan het ziekenhuis. Ik scheurde een A4’tje van mijn schrijfblok en ik pakte een lichte groene stift (kleur van de stift doet eigenlijk niet ter zake, want hij schrijft gewoon zwart) en ik tekende ‘Rumah Sakit Yakkum, 20.000 IDR!’ op. Toen ik uit de bus stapte zwaaide ik met het papiertje in de lucht. Het duurde wel geteld 10 seconden voordat ik bij iemand achterop een brommer zat die mij in 10 minuten, met bagage en al, bij het ziekenhuis bracht. Hoe simpel kan het leven zijn… …als je eh… geld hebt….🤔 Nog twee uur ben ik bij Bapak in Ibu gebleven. Kakak Rina en haar man Gino waren er ook. Het was goed om te zien dat Bapak meer en meer opknapte. Bapak probeerde ook herhaaldelijk mijn aandacht te trekken. Ik vertelde hem dat ik vandaag weg zou gaan, dat ik over ongeveer twee weken weer terug in Godong zou zijn en dat ik er vanuit ging hem in goede gezondheid weer rumah (thuis) aan zou treffen. Hierop kreeg Bapak tranen in zijn ogen en Ibu viel me huilend in de armen, continu ‘Hati-hati!’ (pas goed op je zelf) roepend. Om 21.00 uur plaatselijke tijd, was het dan zo ver. Een bus van Celeron Travel zou me voor het ziekenhuis komen oppikken (dit had Nuris voor me geregeld). Voor 80.000 IDR (5,5 euro) zou ik naar Solo worden gebracht en voor nog eens 10.000 IDR (65 eurocent) extra naar het treinstation Solobalapan. Dalam perjalanan ke Solo lagi! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Vrijdag 14 juli 2017