Drie dagen geleden heb ik de Reünie kindertehuis “Kasih Bunda” bezocht (zie https://bit.ly/2VoRgbt, met dank aan Dewi Deijle). Dit was een bijeenkomst voor geadopteerden uit Indonesië die via de Stichting Kasih Bunda zijn geadopteerd. Het was een bijzondere ontmoeting waarin ik met veel ‘lotgenoten’ mocht praten over zowel hun als mijn adoptie.
Gisteren postte ik over een foto waar mijn tweelingbroer en ik op zouden staan. Uiteraard heb ik de foto naar Indonesië gestuurd. Bijzonder dat dit vandaag de dag in een paar seconde kan. Hoe anders zou het zijn geweest als ik twintig jaar geleden contact met mijn familie had gezocht. Inmiddels heeft mijn oudste zus Nuryati laten weten zeker te weten dat de Indonesische babytweeling inderdaad Mark en mij betreft.
Naar aanleiding van mijn bericht van gisteren heb ik best veel vragen gekregen. Vragen als ‘Hoe is het om je biologische ouders te hebben gevonden’, ‘Waarom heb je twintig jaar gewacht om je biologische familie te contacteren’, ‘Hoe kon het dat je reeds de namen wist van je oudste biologische broer en zus’ (waaruit blijkt dat er best kritisch naar de KRO’s Spoorloos en TLC’s Separated at Birth is gekeken), maar ook ‘geeft de kennis van je biologische familie je ook rust?’