Naar aanleiding van mijn bericht van gisteren heb ik best veel vragen gekregen. Vragen als ‘Hoe is het om je biologische ouders te hebben gevonden’, ‘Waarom heb je twintig jaar gewacht om je biologische familie te contacteren’, ‘Hoe kon het dat je reeds de namen wist van je oudste biologische broer en zus’ (waaruit blijkt dat er best kritisch naar de KRO’s Spoorloos en TLC’s Separated at Birth is gekeken), maar ook ‘geeft de kennis van je biologische familie je ook rust?’ Voor de mensen die het interessant vinden, zal ik proberen het één en ander toe te lichten. Degene die het niet interessant vindt, raad ik aan snel door te scrollen 🙂 . Twintig jaar geleden gaf het me geen rust, in tegendeel zelfs. Tot dat moment was het mij niet bekend dat de familie altijd gedacht had dat mijn tweelingbroer na de geboorte was overleden. Mijn adoptiemoeder had me net afgewezen en vlak daarna las ik dat mijn biologische moeder mij niet had willen afstaan. Op dat moment wenste ik dat ik nooit geadopteerd was. Tot mijn grote teleurstelling heeft Spoorloos er destijds geen uitzending aan kunnen of willen wijden wat automatisch inhield dat ik niet op kosten van Spoorloos naar Indonesië zou kunnen gaan (ik was destijds niet financieel bij machte om zelf naar Indonesië te gaan). Spoorloos wilde of het hele verhaal vertellen of niet, wat inhield dat ze mij alleen samen met Mark naar Indonesië wilde laten gaan. Van Spoorloos heb ik destijds begrepen dat de adoptiemoeder niet toestond dat Mark naar Indonesië zou gaan, dat zij Spoorloos ook geen toestemming gaf beelden van/ over hem en/ of mij uit te zenden (we waren destijds nog net minderjarig) en dat ze de omroep zelfs zou aanklagen wanneer dit wel zou gebeuren. Spoorloos heeft daarop het item beëindigd en het hele dossier aan mij overgedragen. Dit dossier heeft altijd als een zware last op mijn schouder gelegen. Mijn adoptiemoeder (en later ook mijn tweelingbroer zelf) heeft meerdere malen dat dossier opgeëist. Op mijn vraag waarom ze inzage in het dossier wilden, gaven ze aan contact met mijn biologische familie buiten mij om te willen leggen. Omdat ik dit niet wilde heb ik hen inzage in het dossier altijd geweigerd. Het verweer dat ik wel in de positie was buiten hen om contact de biologische familie te leggen, veranderde hier niets aan. Wel deed ik de belofte te zullen wachten mijn biologische familie te contacteren totdat mijn tweelingbroer er aan toe zou zijn hen samen met mij te bezoeken zodat het eerste contact niet aan één van ons maar aan ons beiden zou zijn. Hierna zou ik mijn tweelingbroer volledig inzage geven in het dossier van Spoorloos. Mijn adoptiemoeder en mijn tweelingbroer hebben nog geprobeerd via onder andere FIOM of ze mijn biologische familie konden vinden maar dit is nooit gelukt. Hoewel mijn behoefte contact op te nemen met mijn biologische familie steeds groter werd, heb ik me altijd aan mijn belofte gehouden: al was het alleen maar in de hoop om ooit via mijn biologische familie weer contact te mogen krijgen met mijn tweelingbroer. Wel heb ik Spoorloos nog gevraagd de situatie aan mijn biologische familie uit te (laten) leggen. Tot mijn grote afgrijzen is later gebleken dat dit laatste nooit is gebeurd. Twintig jaar later zoeken Zweedse tweelingzusjes hun biologische broer. Ze zijn beiden geadopteerd uit Indonesië en gescheiden van elkaar in twee verschillende Zweedse gezinnen opgegroeid zonder van elkaars bestaan af te weten. Een paar jaar daarvoor hebben ze elkaar ontmoet. Hun verhaal is al een bijzonderheid op zich; zo bijzonder zelfs dat dit wereldnieuws is geweest. Zo werd hun verhaal ook in een lokale krant in Indonesië gepubliceerd en gelezen door hun biologische moeder die zich na enig aarzelen aan hen bekend maakt. De moeder vertelt de Zweedse zussen dat zij niet haar eerste tweeling waren. Zo’n 36 jaar geleden beviel ze van een eeneiige jongenstweeling. Helaas overleed er één vlak na de geboorte, maar de ander is vanuit Indonesië naar Nederland geadopteerd. Dit is haar zo’n twintig jaar geleden verteld door een journaliste die haar heeft geïnterviewd en beweerde dat haar zoon op zoek was naar de biologische familie. Helaas heeft de familie hierna nooit meer wat gehoord. En zo komt het dus dat de twee Zweedse vrouwen aan de hand van een oproep op Facebook op zoek waren naar één biologische broer in Nederland. Toen ik hun oproep voor de eerste keer zag, stond mijn wereld op mijn kop. Ik had direct in de gaten dat ik degene was die ze zochten. Goed, ze zochten naar Heru terwijl mijn Indonesische naam Heri was en ze vertelden dat Heru één van een tweeling was omdat zijn broer naar de geboorte was overleden (hieruit begreep ik dat Spoorloos nooit mijn verzoek de familie de situatie uit te leggen had ingewilligd), maar desondanks was het overduidelijk toch? Het eerste dat ik deed was het dossier van Spoorloos teruglezen. Daar stond het (tweeling: Nur Hidayah en Nur Salihah, zij wonen nu bij familie van moeder Maryati buiten Semarang). Dat laatste kun je wel zeggen ja: Zweden ligt nogal buiten Semarang… Hoewel er vele puzzelstukjes op zijn plaats vielen kwamen er vele vragen bij, waarvan de belangrijkste waren: waarom heeft de biologische familie twintig jaar geleden niet verteld dat er naast Mark en mij nog een tweeling ter adoptie is afgestaan, waarom heeft Spoorloos niet verteld dat Mark nog in leven is en heeft Spoorloos de familie wel verteld waarom ik destijds geen contact kon opnemen of heeft de biologische familie al die tijd moeten wachten? Wat hierna volgde is bij de meesten wel bekend. Met Spoorloos hebben Emelie, Lin, Mark en ik de biologische familie drie jaar geleden mogen bezoeken en Spoorloos heeft hier alsnog een uitzending aan gewijd. Omwille van deze ontwikkelingen heb ik zelfs meerdere malen telefonisch contact gehad met mijn adoptiemoeder. Even had ik gehoopt dat dit zou leiden tot ‘normaal’ contact (hoe mooi zou het geweest zijn wanneer ik niet één maar twee moeders had teruggevonden), maar nog voor dat wij fysiek in Indonesië waren, stuurde mijn biologische familie berichten van mijn adoptiemoeder aan mij door waarin zij zich uiterst negatief over mij uitliet, mijn biologische familie voor mij waarschuwde, mijn verstandelijke en geestelijk vermogen en zelfs mijn goede bedoelingen ernstig in twijfel trok. Hierop heb ik mijn adoptiemoeder gezegd verder contact uit te willen stellen tot na ons eerste bezoek aan de biologische familie en dat ik daarna graag van haar zou willen horen waarom ze dergelijke berichten aan de familie had gestuurd. Helaas is stond ze hierna geen onderling contact meer toe. Inmiddels heb ik mijn familie vier keer mogen bezoeken en uiteindelijk durf ik te stellen dat de kennis van, maar ook zeker mijn ervaring met, mijn biologische familie mij rust geeft. Ik hecht er erg veel waarde op de hoogte te zijn van mijn achtergrond. Wel is het zo dat ik het gevoel heb tussen twee werelden te leven. Wanneer ik in Nederland ben, verlang ik naar Indonesië en andersom. Dat is iets waar ik nog mee zal moeten leren omgaan. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 25 april 2019