Binnen iets meer dan een uur (dat is minimaal twee maal, maar afhankelijk van de verkeersdrukte tot drie of zelfs vier maal sneller dan met de auto) was ik in Semarang. Bizar is dat deze trein soms dwars door een krottenwijk heen rijdt. Het is me niet bekend wat er nou eerder was; het spoor of de wijk, maar ik zag taferelen die je in Nederland echt nooit zou aantreffen.
Van al mijn familie in Indonesië heb ik met neef Nuris (zoon van de één na oudste: zus Nuryati) het meeste contact. Hij geeft les op Stekom, Hoger Onderwijs Electronics and Computer College te Semarang, in grafische vormgeving en hij spreekt ook een beetje Engels. Nuris is ‘slechts tweedegraads familie’ maar toch heb ik met hem de meeste klik.
Hier een berichtje van het thuisfront. Vlak voor Tim zijn vertrek zei ik tegen hem: “Maak je om ons nou maar geen zorgen, er zijn genoeg mensen om ons heen en ik durf best hulp te vragen”. Maar thuis zijn zonder Tim blijkt toch lastiger dan gedacht. Aanvankelijk leek het me wel rustig, je hebt immers alleen rekening te houden met je eigen agenda.