Ik was in de bus nog niet geland of iemand hield mij een versleten pet voor mijn neus. Of ik even wilde dokken. De eigenaar van de pet had blijkbaar net voordat ik in de bus kwam gezongen en zichzelf daarbij begeleid met een gitaar. Nou ja, gitaar… De gitaar had slechts twee snaren en die twee snaren waren onderling nog niet eens gestemd ook.
Over de busreis van Rumah Sakit Yakkum (Purwodadi) naar treinstation Solobalapan (Solo) valt weinig te vertellen. In eerdere posts heb ik reeds omschreven hoe verschrikkelijk de busreis naar Solo was en deze reis was hetzelfde, mogelijk zelfs nog erger (lees sneller). Toen ik uit de bus stapte moest ik desondanks twee uren wachten voordat de trein naar Surabaya zou vertrekken.
Aankomsttijd treinstation Surabaya Gubeng: 5.38 uur. Dat klinkt vroeg, maar zoals in eerdere posts al uitgelegd begint het leven in Indonesië reeds vanaf 5.00 uur pagi (in de ochtend) ‘ernstige’ vormen aan te nemen. De sfeer op station Surabaya Gubeng (zie onder andere https://www.facebook.com/hunt4heru/videos/1801139613237375/) was dan ook niet te vergelijken met die van Solo Balapan waar het omstreeks middernacht nog doodstil was.