Hoe negatief ik dan ook ben over Hotel Sinar 1; om 4.00 uur gingen er geen (Isla)mieterse (!) wekkers af, deze waren althans niet te horen. Daarom kon ik vandaag heerlijk ‘uitslapen’ tot maar liefst 5.00 uur: toen werd er hard op mijn deur geklopt. Er stonden twee schoonmaaksters voor de deur die me om het hardst vroegen of ze bij alsjeblieft wel de kamer mochten ‘cleanen’ (bij de buurman waren ze geloof ik weggestuurd, vind je het gek op dit tijdstip). Ik besloot ze maar binnen te laten en achter mijn bureau plaats te nemen om de dag van gisteren op Facebook ‘te verslaan’. Daarvoor had ik tot 8.00 uur de tijd: om 9.00 uur had ik afgesproken met Ibu Harto van weeshuis Yayasan Kartini en ik had een uurtje nodig om daarvoor nog ergens te eten en er naar te gaan. De afstand van mijn hotel naar weeshuis Yayasan Kartini was weliswaar net zo ver als van mijn hotel naar Pondok Hayat, maar ik kwam er gisteren op de terugweg achter dat reizen met Grab-bike (achterop de scooter) meer dan twee keer zo snel ging (!) als reizen met Grab-car (taxi). Waar je met de auto om de haverklap vaststaat in het drukke verkeer in Surabaya, schiet je op drukke wegen achterop de scooter overal tussendoor en wanneer het niet zo druk is gaat het minstens net zo snel als met de auto (zie https://1drv.ms/v/s!AoeIH-BDcFrHxK5x0_LWu0diC23Jnw?e=7JqieP). Drie kwartier achter op een scooter in het verkeer van Surabaya is ook bepaald geen pretje, maar gezien het alternatief (twee uur in een grab-taxi vaststaan in het verkeer) had ik er graag een zere bips en een iets wat stijve rug voor over. De portier van mijn hotel wilde al een taxi voor mij roepen toen ik de lobby uitstapte, maar hij zette grote ogen op van verbazing toen er een grab-bike (scooter) kwam aanrijden en ik mij als een echte ‘local’ achterop zag stappen. Ik zwaaide de portier nog even vrolijk toe om me drie kwartier later bij het niet zo veel door locals bezochte KFC Adityawarman restaurant (zie https://goo.gl/maps/AcKY3vE3MNe4eRMRA) af te laten zetten. Ik bestelde iets wat op roerei met water (?) en maar liefst vier hele patatjes leek. Omdat ik ook van dat plastic speelgoed erbij kreeg dat ik echter vriendelijk afsloeg had ik vaag het vermoeden ik dat in plaats van een ontbijt een kindermenu had besteld. Ik vond het echter allang goed en ik was blij dat ik geen roti keju (zie https://tim.dondorp.nl/kuta) kreeg voorgeschoteld. Toen ik het ‘ontbijt’ achter de kiezen had liet ik me door Grab-bike als een echte local precies een kwartier te laat (Selamat datang di Indonesia) bij Yayasan Kartini (zie https://goo.gl/maps/iFxx3KzBvKDcKSPM8), hetzelfde weeshuis waar Yudi Hoekstra dus is opgevangen nadat hij hier (https://goo.gl/maps/NcoWcMT8LwNzvGWW6) ter vondeling was gelegd en vanwaar hij ter adoptie is afgestaan naar Nederland, afzetten. Ibu Harto heette mij van harte welkom. Omdat zij geen of slecht Engels en ik geen of slecht Indonesisch sprak, had ik Hario (een contactpersoon van Yudi die ook in Surabaya woonde) gevraagd aanwezig te zijn om te vertalen. En zo liet ik mij vertellen dat er in Yayasan Kartini geen nieuwe kinderen meer komen. Wel wonen er in dit weeshuis nog acht ‘oorspronkelijke’ weeskinderen (waarvan de meesten geen kinderen meer zijn). Omdat er voor hen destijds geen adoptieouders werden gevonden, mogen ze er zolang als gewenst blijven wonen. Zeven kinderen hebben een lichamelijke en/of geestelijke beperking in de vorm van pervasieve ontwikkelingsstoornis (ADD, ADHD, PDD-NOS, borderline), syndroom van down, agressie, lager IQ (mentale achterstand), autisme en/ of visuele beperking. Ibu Harto kon zich Yudi uiteraard nog goed herinneren: ze informeerde honderd uit naar hem, vertelde mij dat ze hem heel erg miste en liet mij vol trots eerst zijn kamer van destijds en daarna pas de rest van ‘haar’ weeshuis zien. Na een uitgebreide rondleiding van meer dan een uur nam ik hartelijk afscheid met de belofte binnen het bestuur van KwK te bespreken of en hoe KwK Yayasan Kartini in de toekomst (weer) kon ondersteunen. Daarmee was mijn volledige todo-lijst Indonesië 2023 op één ding na (een batik jurk voor Joanne vinden) afgevinkt. Om echt helemaal te slagen bestelde ik weer een grab-bike en liet ik me afzetten bij Pasar Turi Pusat Grosir (https://goo.gl/maps/tACNAfA9kH3e8mCz6). Ditmaal had ik het meetlint dat Ilse mij mee had gegeven wel mee. Sinds Luwes Mall in Purwodadi had ik het niet meer achter durven te laten, want stel je eens voor dat ik in de gelegenheid kwam voor een jurk te winkelen. Uren heb ik er gedwaald, maar helaas kon ik geen geschikte maat voor Joanne vinden. Wanhopig besloot ik dan maar iets ‘op de groei’ te kopen. Ik hoop van harte dat Joanne dit straks kan waarderen. Moe, maar toch enigszins voldaan, liet ik mij drie kwartier later door de zoveelste Grab-bike chauffeur weer bij mijn hotel afzetten. Inmiddels liep het alweer tegen de avond (de avond begint in Indonesië al zo rond 16.00 uur). De rest van de avond kwam ik niet meer van mijn kamer af. Ik bestelde grab-food dat gewoon tot aan mijn kamerdeur werd bezorgd en verbleef ik alleen nog maar achter mijn bureau om Facebook weer een beetje bij te werken, voor ongeveer 5 euro een e-simkaartje bij Airalo.com (https://www.airalo.com/saudi-arabia-esim/salaam-7days-1gb) te kopen zodat ik straks op King Abdulaziz International Airport te Jeddah (in tegenstelling tot de heenweg) wel beschikking zou hebben over Internet en online uit te zoeken hoe ik mijn ‘vrije dagen’ morgen in Surabaya en overmorgen in Jakarta zou doorbrengen. Sampai jumpa besok! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zaterdag 11 februari 2023