Het is alweer vier dagen geleden dat ik ben ingecheckt in ‘Hotel Dondorp’ te Bolsward. ‘Vreemden’ zouden wellicht het Kyriad Grand Master hotel prefereren vanwege de luxe en natuurlijk het klimaat, maar wat was ik blij eindelijk weer daar te zijn waar het klokje ‘nergens anders tikt’. Een heerlijk Westers toilet waarbij het toiletpapier gewoon weer doorgespoeld kon worden en een Westerse douche waarvan het water gedronken zonder een directe verwijsbrief naar de toilet. Hoewel het bed niet zo lekker lag als de bedden van de laatste drie hotels waar ik overnachtte in Purwodadi was ik er de afgelopen dagen veelvuldig in te vinden. Ik voelde me best ziek, zwak en misselijk en zelfs nu na vier dagen onderduiken ben ik nog steeds niet 100 %. Inmiddels heb ik weer de energie om een bericht op Facebook te zetten. Het zal hierna wel weer wat rustiger zijn op deze Facebookpagina. Plannen voor een vijfde bezoek aan Indonesië zijn nog niet gemaakt, maar wellicht is het leuk wanneer ik vaker een bericht hier plaats (bijvoorbeeld als er nieuws is vanuit Indonesië). Ik kan niets beloven, want zoals eerder gesteld ben ik eigenlijk helemaal geen schrijver, of misschien dan een hele luie. Langs deze weg wil ik nogmaals iedereen bedanken voor de belangstelling. Hoewel Facebook het me al lang had verteld, lieten de afgelopen dagen velen mij weten met plezier mijn verhalen te hebben gevolgd. Van bekenden wist ik dit natuurlijk al, maar ik heb ook veel reacties gekregen van mensen waarvan ik het bestaan niet kon vermoeden. De eerste bezoekjes aan/ van vrienden, familie en kennissen zijn alweer achter de rug. Hoewel ik eigenlijk nog eventjes zou moeten uitzieken en alle indrukken langzaam zou moeten laten bezinken durf ik de balans al wel op te maken. Inmiddels ben ik vier maal in Indonesië geweest. Alle keren heb ik gezegd dat het anders was dan de vorige keren, maar deze keer geldt dat misschien wel meer dan bij de ‘andere keren.’ Was mijn bewustzijn de vorige keren heel nadrukkelijk in Indonesië, deze keer bleef er ook een groot gedeelte achter in Nederland. De familie heeft bevestigd de kwade geesten die Ibu zouden bezetten indien nodig met geweld te zullen (laten) uitdrijven. Daar heb ik nog steeds grote moeite mee, maar ik weet dat ik niets anders kan dan er mee te moeten leren ‘leven’ (ik houd het maar op een primitieve vorm van euthanasie plegen). Over de (gezondheids)toestand van mijn moeder zelf ben ik eigenlijk niet eens heel veel wijzer geworden. Wel ben ik blij dat ik Ibu nog een keer heb mogen ontmoeten, zowel in heldere als verwarde toestand en dat ik zelfstandig het graf van Bapak Radjiman heb kunnen vinden waardoor ik ook weet waar Ibu straks begraven wordt. Belangrijk vond ik ook dat ik Indonesië (Grobogan), met al haar andere normen en waarden, culturen, etc. buiten de ‘beschermende supervisie van mijn familie’ heb mogen beleven, nota bene op een Batavus fiets van Marktplaats (Hollandscher kan toch bijna niet). In totaal heb ik ongeveer 150 kilometer gefietst. Deze 150 kilometer kostte me meer moeite dan me lief is. En dat baat me wel enigszins zorgen. Zoals gezegd zijn er nog geen plannen voor een vijfde bezoek aan Indonesië. Wel zijn er concrete plannen om familieleden naar Nederland en misschien ook wel gecombineerd naar Zweden over te laten komen. Dit zal best veel geld kosten: geld dat de familie in Indonesië natuurlijk niet heeft, maar dat wij ook niet zomaar kunnen ophoesten. Wellicht wel voor één of twee familieleden, maar we willen proberen vier of misschien zelfs wel vijf familieleden over te laten komen. Om dat te kunnen bekostigen, ga ik op verschillende manieren proberen geld in te zamelen. Zo zijn er plannen om een CD op te nemen en te verkopen, donaties te vragen in plaats van cadeau’s voor mijn 40e (oeps) verjaardag 22 april aanstaande, maar ook het fietsen van de Friese Elfsteden Rijwieltocht Pinkstermaandag 10 juni aanstaande voor (Sponsor)geld. Een fietstocht van 240 kilometer. Dat ik daarvoor nog extra moet trainen is me na het in totaal 150 kilometer fietsen in Indonesië verspreid over 10 dagen wel pijnlijk duidelijk geworden. Aan de opname van de CD is nog niet begonnen, ik ben nog niet jarig en ook de Elfstedentocht is nog lang zo ver nog niet. Mochten er mensen zijn die ons toch al financieel willen helpen: dat kan via https://bunq.me/svfr of de knop ‘Online doneren’ op deze Facebookpagina. Elk bedrag (hoe klein dan ook) is meer dan welkom. Terima kasih sebelumnya! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Maandag 18 maart 2019