De vlucht van twaalf en een half uur viel mij alles mee. Ik zag er erg tegenop omdat de vlucht me op de heenweg erg tegenviel, maar blijkbaar scheelt het dat ik wist wat me te wachten stond. Ik kon me nu beter instellen op deze vlucht. Toevallig zat ik met alleen maar Nederlands op een rij, dus het was nog gezellig ook. Bleven mijn tranen uit toen ik Indonesië verliet (ik vond het nog wel confronterend dat ik daar bij de immigratiedienst moest aansluiten bij de rij ‘foreigners’) ze vloeiden gek genoeg toch toen ik de eerste stappen zette op Nederlandse bodem. Zodra ik thuis was moet ik de boel eerst maar eens tot bezingen laten komen. Helaas zou dat nog even duren. Ilse moest vandaag werken en gisteren had ik met haar besproken dat ik de trein zou pakken. Stiekem hoopte ik echter dat zij, Joanne en Ajanna mij als verrassing zouden opwachten. Om niet het risico te lopen dat ik de trein zou pakken terwijl ze op me stonden te wachten probeerde ik via Google Maps uit te vinden of ze wellicht in de buurt was. Via Google Maps delen we namelijk elkaars locatie: een scheve schaats rijden zit er dus nooit in, of het zou met de buurvrouw moeten zijn (Google mas is nauwkeurig tot 10 meter). Ik zag echter dat Ilse het delen van haar locatie had uitgezet… Mijn hoop begon te groeien en ja wel hoor. Toen ik de aankomsthal binnenliep werd ik door een ontvangstcomité vergast (oud Nederlands voor ‘vereerd’)!
Geplaatst door Godong Indonesie op Woensdag 13 maart 2019