Morgenochtend om 12.30 uur vertrekt mijn vlucht (vluchtnummer CZ308) naar Guangzou China en overmorgen vertrekt om 1.40 uur Nederlandse tijd vanaf daar mijn volgende vlucht (vluchtnummer CZ3037) naar Jakarta. Ilse, Joanne en Ajanne zijn zo lief geweest me vanavond naar Hotel Ibis te brengen. Om 17.00 uur vanmiddag hebben we Joanne en Ajanna opgehaald van het kinderdagverblijf waarna we naar dit hotel zijn gegaan. We hebben hier bewust voor gekozen: geen stress voor eventuele files morgen, bovendien moet Ilse morgen werken en gaat Joanne morgen naar school. Daarnaast leek het ons beter om op deze wijze afscheid van elkaar te nemen. Ilse, Joanne en Ajanna zijn inmiddels bijna drie uren weg, maar ik ben nog steeds geroerd door het afscheid. Hoewel we Joanne al weken hadden voorbereid op dit moment, was ze tot op het laatst moment vrolijk. Ze sprong op het hotelbed alsof het een trampoline was en ook Ajanna lag op het bed te kraaien van plezier. Pas op het laatste moment toen ik Joanne bij de auto optilde om afscheid van haar te nemen, begon ze heel hard te huilen en was ze ontroostbaar. Ik hoop dat de belofte dat we vaak contact zullen houden via video chat een beetje helpt en dat ze vannacht toch lekker kan slapen. Zelf ben ik daar nog niet zo zeker van: zo ‘eenzaam’ zittende ‘between-two-worlds’ heb ik veel te gelegenheid te piekeren. Zo maak ik me zorgen over hoe de familie op mijn onaangekondigde komst gaat reageren. Verder heb ik mijn fiets ingewikkeld met duck-tape. Deze gaat morgen mee het vliegtuig in en ik hoop van harte dat de fiets in dermate goede conditie aankomt dat er nog op te fietsen valt. De vorige keer had ik in Sanur (Bali) een keer een fiets gehuurd en ik vond het toen zo’n verademing om me zelfstandig te kunnen verplaatsen dat ik dat deze keer ook wil. Nu is het in Indonesië heel gemakkelijk om een scooter te huren, maar om de scooters in Indonesië te mogen besturen moet je een motorrijbewijs hebben omdat ze allemaal 125 cc of meer hebben. Niet dat de verhuurbedrijven zich daar iets van aantrekken, zolang het goed gaat is er dus niets aan de hand. Maar zodra je betrokken bent bij een verkeersongeluk ben jij als buitenlander ALTIJD de schuldige en je verzekering betaalt niet als blijkt dat je geen motorrijbewijs hebt. Om geen risico’s te nemen heb ik daarom besloten mijn fiets mee te nemen: ik wil het graf van mijn vader (Klambu) en daarna mijn familie (Godong) op de fiets gaan bezoeken. Veel heb ik nog niet te vertellen: nu eerst toch maar proberen te slapen. Ndeleng sampeyan sesuk! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Woensdag 27 februari 2019