Normaliter begint het leven hier om een uurtje of vijf in de ochtend, maar afgelopen week was het zelfs al om kwart over vier. De Azaan (oproep tot het gebed) schalt dan door de speakers van de moskee die schuin tegenover ons hotel staat over de kampong. Ik word er altijd wakker van. Meestal val ik daarna wel weer in slaap, maar vanochtend kon ik de slaap niet meer vatten. Ik besloot een rondje over de kampong te lopen. Zeker ten opzichte van de temperatuur hier midden op de dag (36 graden) was het nog lekker ‘koel’ (26 graden). Anders dan de vorige keer toen ik in hotel ReddoorZ verbleef, had ik nu veel meer interactie met de lokals. De vorige keer was ik natuurlijk alleen en alleen val ik hier op de kampong niet zo op. De afgelopen dagen liep ik natuurlijk met een blanke blonde vrouw, twee half blanke dochters en westers uitziende ouders rond. Elke vorm van anonimiteit kun je dan uiteraard wel vergeten. Mocht mijn vader in Nederland soms al ‘opvallend verschijnen’, hier op de kampong spant hij echt de kroon. Wanneer hij door de kampong loopt, spreekt hij zoveel mogelijk lokals aan. Dat doet hij overigens ‘gewoon’ in het Nederlands. Toen ik wat later deze ochtend met mijn vader naar een straattentje om de hoek liep om een ontbijtje te halen, hoorde ik hem ‘Dua kopi, graag zonder suiker’ zeggen. In de koffie die we daarop kregen voorgeschoteld bleek zoveel suiker te zitten, dat ik me als diabeet oprecht afvroeg of het niet eens tijd werd de premie van mijn levensverzekering te verhogen. Want ja. Als ik al koffie drink, doe ik dat onder ‘sociale druk’ (eigenlijk lust ik helemaal geen koffie) en nu de koffie weigeren vond ik niet echt sociaal. Het contact met de lokals beviel mijn vader blijkbaar zo goed, dat hij besloot zich door een lokale kapper te laten knippen. Ik heb daarop Gino (de man van zus Rina) gevraagd mijn vader mee te nemen naar een kapper in de kampong. Gino was erg verbaasd over het verzoek en ook Amri zei over het verzoek van mijn vader ‘Not common’, maar het verzoek van mijn vader werd ingewilligd. Toen Gino met de motor kwam om mijn vader mee te nemen zei ik hem niet te lachen: (“Dat doen wij wel als hij terugkomt”), maar bij terugkomst viel het resultaat mij alles mee. Althans, wat betreft het kapsel. Om eerlijk te zijn was ik zelfs wel een beetje jaloers. Voor we naar Indonesië vertrokken, waren wij met zijn allen naar de kapper geweest á 23 euro per persoon. Mijn vader had nu 80 cent betaald. Zo gek zijn zijn ideeën toch nog niet. Wat mijn vader verder precies gezegd of gedaan heeft weet ik niet, maar het resultaat daarvan was blijkbaar wel dat elk kind dat we vanaf nu tegenkwamen hard ‘Opa Ajanna, opa Ajanna!’ riep en naar mijn vader wees. Toen mijn vader terugkwam van de kapper, was het tijd om naar het graf van Ibu en Bapak te gaan. Onder een ware motorescorte van familieleden reed Amri ons in zijn busje naar de begraafplaats in Klambu. Daar aangekomen bleek dat veel familieleden zich reeds hadden verzameld: Anik (zus), Eni (zus) en haar man Joko (zwager), Ratna (zus) en haar man Abi (zwager), Risal (neef: de jongste zoon van zus Nuryati), Aris Purnomo (broer). Met ons erbij, maakte dat we best met veel mensen op de begraafplaats waren. Aris Sutrisno (broer) was er helaas niet bij. Hoewel ik dat ook niet had verwacht, merkte ik toch dat ik dat jammer vond. Zus Anik ging ons voor in (Islamitisch) gebed. Het is niet de eerste keer dat ik dergelijke rituelen mag meemaken en hoewel ik nog altijd geen woord begrijp van wat er gezegd wordt, heb ik hierbij altijd tranen in mijn ogen. Op mijn verzoek (omdat hij dominee, toch ook mijn vader is en omdat hij vanochtend de kapper had bezocht vond ik dat hij ‘hiervoor geknipt was’) heeft ook mijn vader voor ons bij het graf gebeden. Gewapend met een emmer cement en een schepje legde Aris Purnomo en Risal vervolgens de nieuwe grafsteen bij waarna we allen zagen dat het goed was (zie foto’s). Het oude huisje van Ibu en Bapak is vorig jaar bij de brand in het tankstation (zie https://tim.dondorp.nl/brand-pomp-benzine-godong) helemaal afgebrand. Met geld dat het tankstation beschikbaar stelde is er een nieuw huisje gebouwd. Naar aanleiding van mijn bezoek vorig jaar (zie https://tim.dondorp.nl/nieuw-huis-ibu) hebben Lin, Emelie en ik een airco en een ventilator voor dit nieuwe huis aangeschaft en laten installeren. Het idee was dat de familie zo het huisje kon verhuren om extra inkomsten voor de familie te genereren. Af en toe wordt het huisje inderdaad verhuurd, maar omdat het huisje ongemeubileerd is gebeurd dat veel minder dan wenselijk is. Wanneer het huisje niet verhuurd wordt, wordt het met name door de jongere generatie als thuisbasis gebruikt. Na het bijplaatsen van de nieuwe grafsteen, zou de familie daarom samenkomen in het nieuwe huisje van Ibu. Terug op de kampong besloot ik mijn vader mee te nemen naar een plaatselijke meubelzaak. Gisteren was het mij namelijk opgevallen dat het nieuwe huisje van Ibu, op het matras dat de familie van het geld dat ze blijkbaar van Mark had gekregen had gekocht, nog steeds ongemeubileerd was. Tijdens mijn vorige bezoeken aan Indonesië was het mij al opgevallen dat bepaald soort meubilair (lees tuinmeubilair) zeer betaalbaar is hier. Of dat ook de reden is dat men hier binnenshuis eigenlijk altijd meubilair heeft dat wij in Nederland alleen in tuinen, balkons, serres plaatsen weet ik niet, maar het leek mij heel mooi om de familie samen met mijn ouders een meubelset cadeau te geven. Mijn vader en ik kochten voor 2,2 miljoen IDR (ongeveer 120 euro) een mooie massief houten meubelset waarvoor je in Nederland met gemak het tienvoudige zou betalen. We spraken met de winkel af dat de meubels dezelfde avond nog bezorgd zouden worden. Inderdaad werden de meubels tijdens de familiebijeenkomst van die avond gebracht. Wat was de familie er blij mee! Het werd een zeer gezellige en geslaagde familiebijeenkomst waarbij cadeautjes (stroopwafels en snoep uit Nederland en Zweden voor de familie en cadeautjes van de familie voor Joanne en Ajanna) over en weer gingen. In mijn ogen kreeg mijn moeder echter het grootste cadeau van ons allemaal: zij werd door de familie gepromoveerd tot de nieuwe Ibu. Hiermee gaven mijn broers en zussen aan Annemarie niet alleen als mijn moeder, maar ook als hun eigen moeder te beschouwen. Bij dezen dan ook mijn felicitaties aan ‘mijn moeder’: ik denk dat het maar voor weinig zeventigjarigen is weggelegd om op één avond maar liefst 11 kinderen te krijgen… Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zondag 28 april 2024