Gisteren schreef ik al dat vandaag een spannende dag zou zijn. Vandaag zou ik namelijk Aris Sutrisno bezoeken. Sutrisno woont in Klambu, twee minuten van de begraafplaats vandaan waar Ibu en Bapak begraven liggen (zie https://tim.dondorp.nl/beleefdheidsnormen). De begraafplaats heb ik meerdere malen mogen bezoeken. Iets langer dan een jaar geleden bezocht ik de begraafplaatst voor het laatst. Anders dan de eerste keer dat ik de begraafplaats bezocht (zie https://tim.dondorp.nl/radjimans-graf) had ik vorig jaar (zie https://tim.dondorp.nl/graf-van-bapak-en-ibu) moeite de graven van Ibu en bapak zelfstandig te vinden. De namen van Bapak en Ibu zijn niet in de grafstenen gegrafeerd, maar met watervaste stift op de steen aangebracht. Desondanks zag ik vorig jaar dat de namen van Bapak en Ibu door de regen van de steen waren afgespoeld (zie https://www.facebook.com/photo/?fbid=568016788700987&set=pcb.568014938701172). Je zou kunnen stellen dat ook op deze begraafplaats alles vergankelijk is, ik stel liever dat het leven doorgaat, zelfs op deze begraafplaats. Vorig jaar verdroot het mij te zien dat de namen van Bapak en Ibu letterlijk waren verwaterd. Het voelde alsof er een stukje identiteit van mijn ouders en daarmee ook een stukje van mijn broers, zussen en mijzelf was weggespoeld. Daarom heb ik mijn familie gevraagd of er een nieuwe grafsteen geplaatst mocht worden, ditmaal met de namen van Bapak en Ibu erop gegraveerd. De familie vond dit goed, waarop ik in overleg met de familie, samen met Lin en Emelie een nieuwe grafsteen voor Ibu en Bapak heb besteld/ gekocht in Indonesië. Er was wel een ‘kleine uitdaging’. Broer Aris Sutrisno is de beheerder van de begraafplaats waar dus ook Ibu en Bapak begraven zijn. Hij zou daarom toestemming moeten geven voor het plaatsen van de nieuwe grafsteen. Die toestemming zou ik zelf aan Aris Sutrisno moeten vragen. De familie had namelijk al een jaar geen contact met Sutrisno, omdat Sutrisno volgens mijn familieleden ‘een beetje anders dan zij’ was. Vanochtend zouden we Sutrisno bezoeken, onder andere dus om toestemming te vragen voor het plaatsen van de nieuwe grafsteen. Dit bezoek was één van de redenen dat ik Ibu Indonesia had gevraagd te helpen. Omdat er geen contact tussen de familie en Aris Sutrisno was, had de familie aangegeven mij niet te kunnen vergezellen. Dat zou communicatie lastig, zo niet onmogelijk maken. Gelukkig hadden we nu Amri en Tia mee. Het bezoek aan Aris Sutrisno vond ik bijzonder. Sutrisno haalde herinneringen over de adoptie van zowel Setiowan (Mark) en Setiono (mij) als van Nur Hidayah (Lin) en Nur Kasanah (Emelie) op. Sutrisno is altijd verteld dat zijn broertjes en zusjes door een oom zouden worden opgevoed. Sutrisno vertelde dat hij die oom vaak bezocht om zijn broertjes en zusjes te ontmoeten, hoe hij ze daar nooit aantrof en hoe zijn oom hem, ondanks zijn vele verzoeken om informatie, nooit vertelde wat er met Setiowan, Setiono, Nur Hidayah en Nur Kasanah is gebeurd. Nu weet Sutrisno dat wel en hij bedankte mijn (adoptie)ouders dat ze mij zo goed hadden opgevoed 😊 . Omdat mijn intenties goed waren, gaf Sutrisno toestemming voor het bijplaatsen van de nieuwe steen. Dit moest wel eind ‘siang’ (rond 13.00 uur, of te wel: op het heetst van de dag) gebeuren. Op de vraag of Sutrisno bij het bijplaatsen van de steen aanwezig zou zijn, kreeg ik geen duidelijk antwoord. Wanneer een vraag in Indonesië ontweken wordt, kan dit meestal als een ontkenning (‘Nee’) worden beschouwd. Dat zou ik jammer vinden. Misschien wel tegen beter weten in, had ik gehoopt dat het bijplaatsen van de nieuwe grafsteen de familie weer wat dichter bij elkaar zou brengen. We zullen zien hoe het morgen loopt. Na ons bezoek aan Sutrisno bracht Amri ons weer terug naar Ibu’s huis. Veel familieleden waren daar reeds aangekomen en als voorproefje op de geplande familiebijeenkomst van morgen werden we uitgenodigd daar met de familie wat te eten. Het was een hartelijk en gezellig weerzien. Wat dat betreft beloofde dat veel goeds voor de grote familiebijeenkomst van morgen. Joanne en Ajanna hadden veel bekijks in de kampong. De ah’s, oh’s en cantiks (schoonheden) waren niet van de lucht en ook de wandelende witte melkflessen van Ilse die zich zomaar ‘in het wild’ door de kampong begaven, deed menig local (stiekem) bewonderend omkijken. Na de lunch, trokken wij ons even terug in onze gekoelde hotelkamer om onze nodige rust te pakken. Rond een uur of 15.00 vroeg ik aan Amrin ons naar de Lewis Mall te brengen in Purwodadi. Purwodadi is de hoofdstad van district Grobogan, het district waar ook Godong zich in bevindt. In 2019 heb ik Purwodadi uitgebreid verkend (zie https://tim.dondorp.nl/…/indonesie-en…/reizen/reis-2019) tijdens een rootreis waarbij ik op zoek was naar een stukje van mijn identiteit buiten de familie om. Toen ben ik vaak in Lewes Mall geweest en later dat jaar zijn Ilse, Ilse haar ouders, mijn ouders en de kinderen er ook geweest (zie https://tim.dondorp.nl/oud-en-nieuw-in-purwodadi). Daarom leek het ons leuk om daar weer eens naartoe te gaan. De verwachtingen waren hoog gespannen (in het verleden hebben we er vele leuke kleertjes voor onze meiden mogen kopen), maar vandaag de dag bleken de meiden eigenlijk overal uitgegroeid te zijn. Ajanna vond nog wel een ‘trouwjurk voor later’ (zie foto) en Joanne besloot uit armoede maar toe te geven aan haar meest recentste verslaving: buble-thee… Moe maar voldaan kwamen we ’s avond terug in ons hotel. Dan denk je rustig te kunnen gaan slapen, maar dan ontvang je een mailtje van Traveloka met daarin de welbekende mop van dat vliegtuig dat op 30 april aanstaande Mr. Dondorp, Mrs. Dondorp, Ms. Donndorp, Ms. Dondorp, Mr. Dondorp, en Mrs. Dondorp van Solo naar Denpasar (Bali) zou vliegen: die ging dus niet (meer). Betreffende vliegtuigmaatschappij Lion Air had het vliegticket gecanceld. Ik heb eigenlijk nooit de humor van dergelijke moppen ingezien, zo ook deze keer niet. Om nu met zijn allen naar Bali te zwemmen aankomende dinsdag, dat zag ik toch echt niet zitten. Een snelle online zoektocht leerde mij dat er voor de hele dinsdag geen vliegtickets meer beschikbaar waren vanaf Solo. Gelukkig was er nog wel één vlucht naar Denpasar beschikbaar vanaf Semarang. Uiteraard waren deze tickets wel duurder, maar het was me wel wat waard om niet door de Indische oceaan naar Bali te hoeven zwemmen. Gelukkig waren we nog precies op tijd om ons hotel in Solo kosteloos te kunnen annuleren. Snel weer een vervangend hotel geboekt in Semarang, de chauffeur die ons vanaf Denpasar naar Ubud zou brengen verteld dat de verwachte aankomsttijd is gewijzigd en Reisbureau Dondorp & Go kon weer een uurtje-factuurtje schrijven. Sampai jumpa besok! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zaterdag 27 april 2024