Hoewel ik een paar keer wakker ben geweest afgelopen nacht heb ik 12 uren lang geslapen. Om 7.00 uur plaatselijke tijd werd ik heerlijk uitgerust wakker. Zoals gezegd was ik gisteren meteen het bed ingedoken en had ik niet de moeite genomen om de hotelkamer nader te bekijken. Dat was nu natuurlijk het eerste dat ik deed. De kamer was simpel, maar er stond een bed, een stoel, een bureautje en een kast in waar ik mijn spullen in kon opbergen. In tegenstelling tot de vorige hotelkamer, zagen douche en toilet er goor uit: het was er niet schoon en bovendien werkte het water van beide niet. Wel was er een gootsteentje met de welbekende tabo aanwezig: dat wordt dus op zijn Indonesisch doorspoelen, koud douchen en toiletteren (toiletpapiergebruik was uit den boze). Airco was dan weer wel aanwezig (niet op de toilet, maar in de kamer) en dat maakte wel weer veel goed. Mijn plan was om vanuit mijn hotel in Purwodadi te fietsen naar het graf van mijn vader in Klambu, vanuit daar verder te fietsen naar mijn familie in Godong en van daar weer terug te fietsen naar mijn hotel. In totaal zo’n 50 kilometer fietsen. Leuk bedacht, maar bij het uitpakken van mijn fiets bleek de fiets toch niet ongeschonden de vliegreis doorgekomen te zijn: er zat een dermate grote slag in het voorwiel dat comfortabel fietsen er niet in zat. Ik had al rekening met dit scenario gehouden en een nippelspanner meegenomen.Een wiel opnieuw spaken is best een tijdrovend klusje, maar anderhalf uur en een recht voorwiel later kon ik dan eindelijk op mijn eigen fiets op pad… Purwodadi ligt in provincie Midden Java en is de hoofdstad (nb: ander woord voor verkeerschaos) van regentschap Grobogan, waar Godong dus ook onder valt. Vijftig kilometer fietsen is Katjan-Katjang (peanuts) in ons mooie Friesland, maar het verkeer in Purwodadi werkt op zijn zachtst gezegd ‘anders’. Iedereen haalt elkaar links en rechts in zonder richting aan te geven en de weghelft van tegemoet komend verkeer wordt daarbij zoveel mogelijk opgezocht. Officieel rijdt men links in Indonesië, maar ik had net zo goed op zijn ‘Hollands’ rechts kunnen gaan fietsen: geen hond die het had gemerkt. Om de paar kilometer is een weghelft geblokkeerd door vrachtwagens die door overbelading door hun hoeven (= assen) zijn gezakt en zo kan ik nog wel even doorgaan. Als een krioelend mierennest waarbij het recht van de sterkste en/ of de snelste telt verplaatst het verkeer zich hier in Purwodadi. Daarbij 35 tot 40 graden buitentemperatuur, de slechte kwaliteit van de wegen (vele male erger dan het asfalt in België), slingerende wegbelijning die ook nog eens genegeerd wordt door iedereen en de vele hellingen en dalen optellende kwam ik tot de slotconclusie dat fietsen in Indonesië HELEMAAL MIJN DING IS. In Klambu is het een heel ander verhaal. Daar is het erg rustig: bijna geen verkeer. Ook geen borden en/ of plaatsaanduidingen overigens. Wat dat betreft realiseerde ik mij heel goed hoe fijn het is dat ik mijn mobiele telefoon met TimTim kon gebruiken. Hoe anders zou het zijn geweest wanneer ik 20 jaar geleden Indonesië bezocht zou hebben. Via Google Maps kwam ik al snel te weten waar de begraafplaats was. Zonder Google Maps zou ik er straal voorbij gereden zijn: vanaf de weg gezien bleek uit niets dat er een begraafplaats was (zie het filmpje in de comments). Eenmaal op de begraafplaats heb ik lang gezocht naar het graf van Bapak Radjiman (Marcus Hero Setiono, Lin Backlund en Emelie Falk: if you ever wanted to find Radjiman’s grave: it is located in the lower left corner about in the middle when you divide the cemetery into four sections and assume that the entrance to the cemetery is in the lower right corner). Het zoeken was dan ook heel erg lastig: er stonden vele kleine grafstenen die op een enkele uitzondering na allemaal onleesbaar waren omdat ze bedekt waren met een modder-/ zandachtige substantie. Zo ook de grafsteen van Bapak Radjiman: ik heb het voorzichtig weggeveegd. Een onbeschrijfbaar dubbel gevoel van verdriet, maar tegelijk ook van hoop en berusting bekroop me toen ik uiteindelijk het graf van Bapak Radjiman vond. Ook nu, terwijl ik dit aan het typen ben komt dat gevoel weer boven. Een lange tijd heb ik bij het graf gerouwd; overdenkingen over heden, verleden en toekomst, gezin en familie, adoptie en identiteit, Nederlandse en Indonesische invloeden (normen en waarden, taal-, cultuur- en religieverschillen) maar ook over primaire levensbehoeften zoals onderdak, financiën, onderwijs en gezondheid de revue laten passerende. Het was een hele bewuste keuze van mij geweest om dit moment alleen zonder familie te zijn. Dit was zelfs een van de redenen van mijn onaangekondigd bezoek. Maar nu het moment daar eenmaal was, voelde ik een groot gemis: de afwezigheid van Ilse, Joanne en Ajanna was zo intens voelbaar dat het me oprecht pijn deed. Dat is wat Het is, en ik zie dat Het goed is. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zondag 3 maart 2019