Bij het omboeken van mijn vlucht liet LionAir me weten dat ik moest bijbetalen. Op zich is dat niet zo erg, maar ik kon dat enkel op het vliegveld en niet online doen. Daarom moest ik minimaal twee, maar het liefst drie uur van te voren op vliegveld Jakarta zijn. Dat betekende dat ik om 7.00 uur alweer de shuttlebus naar het vliegveld moest nemen: de volgende zou pas om 9.00 uur gaan en dan zou ik te laat zijn. Het hotel was verder prima. Alles lekker basic, maar douche en toilet zagen er schoon en fris uit en het bed sliep echt heerlijk, alleen veel te kort. Na een powernap van vier uurtjes schoof ik aan bij het ontbijt dat ronduit karig maar verder wel lekker was (koffie, thee of water en rijst met kip en veel sambal). Bij aankomst op vliegveld Jakarta ging het inchecken opvallend vlot, zeker naar Indonesische begrippen. Toen ik vroeg waar ik oversized luggage moest afgeven keek het personeel mij vragend aan om prompt mijn fiets op te pakken en hem gewoon op de normale bagageband neer te zetten. Het kan dus wel. De vliegreis nam 50 minuten in beslag. Dat is inclusief taxiën naar startbaan, opstijgen, landen en taxiën naar de gate. Een makkie dus vergeleken met de vluchten die ik tot nog toe heb gehad. Ik heb zelfs 15 minuten slaap kunnen meepakken. Aangekomen op vliegveld Semarang wist ik niet wat ik zag. Het vliegveld was helemaal verbouwd en het leek in niets meer op hoe het er de vorige keer toen ik er was uitzag. Ook hier kwam mijn fiets ‘gewoon’ over de reguliere bagageband binnen waarna ik me bepakt en al naar de uitgang van het vliegveld begaf. Tot mijn verbazing kwam ik een BNI kantoor op het vliegveld tegen. Ik besloot daar naar binnen te gaan om te vragen waarom ik geen geld kon opnemen. Helaas sprak de BNI medewerkers geen Engels en ik nog te slecht Indonesisch om mijn probleem kenbaar te kunnen maken. Ik besloot haar daarom mee te sleuren naar een ATM om haar ‘live’ te laten zien dat pinnen niet lukte. Dat leverde me aanvankelijk wat argwanende blikken op van de beveiliging, maar het hielp wel. Volgens BNI was mijn rekening te lang inactief geweest. Wanneer ik 100.000 IDR zou storten, kon mijn rekening weer geactiveerd worden. Zo gezegd, zo gedaan. Nu moest ik alleen nog naar Purwodadi. In het vliegtuig had ik lang getwijfeld hoe ik de dag verder zou indelen. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk de familie zien, maar de afgelopen 36 uur had ik maar 4 uur geslapen. Ik viel steeds vaker heel kort in slaap (dat gevoel dat je daadwerkelijk ergens doorheen valt om dan weer wakker te schrikken) en dat baatte me best zorgen. Daarom besloot ik rechtstreeks naar mijn hotel in Purwodadi te gaan om de familie morgen pas te bezoeken. Het kostte me moeite om bij dat besluit te blijven, want onderweg naar mijn hotel reden we langs de Kampong van mijn familie. Hoe vreemd voelde het om toch door te rijden naar Purwodadi… Uiteindelijk kwam ik om 18.00 uur plaatselijke tijd aan bij mijn hotel. Ik heb mijn bagage letterlijk op de grond gegooid om daarna als een blok in slaap te vallen.
Geplaatst door Godong Indonesie op Zaterdag 2 maart 2019