— Subject: Read: EC261/2004 compensation claim Date: 2019-03-04 14:36 Sender: — @ –.com Reciever: — @ — .frl Your message To: — @ –.com Subject: EC261/2004 compensation claim Sent: 2019-03-04 12:10 was deleted on 2019-03-04 14:36. Reporting-UA: csair.com; Microsoft Office Outlook 12.0 Final-Recipient: rfc822; — @ –.com — Zojuist vond ik bovenstaande mail in mijn mailbox. Het is een automatisch gegenereerde mail naar aanleiding van de leesbevestiging die ik had gevraagd bij het versturen van mijn oorspronkelijke mail aan China Southern Airlines (zie vorige post). Dat betekent dat mijn mail ontvangen en waarschijnlijk zonder te lezen verwijderd is. Hoe dan ook lijkt het erop dat ze de mail niet in behandeling gaat nemen. Bij terugkomst 14 maart straks op Schiphol maar even naar hun balie (als die om 5.00 uur dan al open is). Wordt in elk geval vervolgd… Na een geslaagde werkochtend besloot ik weer voor een spelletje Russisch Roulette te gaan door op de fiets door Purwodadi te toeren. Het straatbeeld hier in het centrum van Purwodadi is gewoon niet te omschrijven. Je moet het gewoon hebben meegemaakt om het te begrijpen. Om toch een poging te doen: het lijkt in niets op het straatbeeld dat we kennen in Nederland. Winkelpanden zijn er eigenlijk niet. Het centrum is één groot chaotisch snikhete krottenwijk, vol met (veredelde) kraampjes, krotten en zelfs tentjes. Hierbij wordt elke vierkante centimeter optimaal benut. In elk krot, marktkraam of straattentje (de één wat mooier en groter dan de ander) wordt gewoond, winkel gehouden, eten of drinken aangeboden of verkocht aan huis. Van een bestemmingsplan hebben ze hier nog nooit gehoord. Tussen al dit moois krioelt het verkeer en zoals eerder gezegd is dat één grote chaos. Ik durf bijna wel te stellen dat het hier langer dan een uur vertoeven voor de meesten onder ons niet is weggelegd. Waren Ilse, Joanne en Ajanna mee geweest, dan was ik zeker niet met ze door het centrum van Purwodadi gaan fietsen, maar nu vond ik het prachtig om bijvoorbeeld alleen al uren naar de mensen te kijken. Zou je dat bijvoorbeeld in Amsterdam willen gaan doen, dan zou een terrasje volstaan. Hier kent men dat fenomeen niet. In plaats daarvan ben ik de hele middag wezen fietsen waarbij ik soms aan de kant van de weg ben gaan zitten (indien er een plekje vrij was) om me gewoon ongegeneerd te verwonderen. Een uitzondering op de hierboven omschreven chaos is Luwes. Een kleine shopping mall (soort winkelcentrum) waar ik eerder ben geweest met Ilse, Joanne en in zekere mate ook Ajanna (destijds nog ‘Welpje’, zie https://www.facebook.com/hunt4heru/posts/1823054227712580). We hadden toen voor Joanne kleren gekocht en het leek me leuk om nu ook voor Ajanna een jurkje te kopen. Ik stalde mijn fiets (stallingskosten: 3 eurocent) om eens lekker te gaan shoppen. Helaas is shoppen niet echt mijn ding en al helemaal niet als het kleding betreft. Als ik een kledingwinkel binnenloop en ik niet binnen 5 minuten iets zie waar ik mijn zinnen op wil zetten, sta ik alweer buiten (nu ik er zo bij nadenk, is dat waarschijnlijk ook de reden dat ik meestal gewoon online naar kleding shop). Als je mij zou vragen wat voor maten Joanne en Ajanne hebben dan zou ik het al niet weten, laat staan dat ik dat hier in Indonesië zou weten (ander matensysteem). Een wanhopig berichtje naar het thuisfront wilde niet baten. Ilse en ik kwamen er niet achter welke Indonesische maat we voor Ajanna moesten aanhouden. Uitiendelijk heb ik Ilse gevraagd of ze van een huidig kledingstuk van Ajanna wilde meten wat de afstand van schouder tot schouder en van schouder tot kruis was. Dan zou ik er vast wel uitkomen. Ondertussen kocht ik in een kantoorbenodigdhedenwinkel een liniaal en met de doorgegeven maten van Ilse begon ik te meten. Ik voelde me net Mister Bean in een kledingwinkel en zo werd ik door diverse locals ook aangekeken, Daar trok ik me natuurlijk niks van aan (en dat in een kledingwinkel) en behoorlijk na wat passen en meten kwam ik er achter dat ik maat 7 (wat dat dan ook mocht inhouden) moest hebben. Daar de liniaal en haar verpakking doorzichtig waren, kon ik de liniaal gebruiken zonder hem uit de verpakking te halen. Nu ik hem niet meer nodig had heb ik de liniaal teruggebracht naar de winkel, daarbij de verbouwereerde verkoopster op het hart gedrukt dat er echt niks mis mee was en dat ik het geld (47 eurocent) echt niet terug hoefde. Vervolgens stortte ik me op de bak met maat 7 jurkjes. Hoe koop je als vader een jurkje voor je dochter zonder een flater te slaan zoals Jan van Jan Jans en de kinderen (zie plaatje)? Het zweet brak me aan alle kanten uit. Ondertussen kwam ik wel shirts tegen die uitermate goed weergaven hoe ik me op dat moment voelde, maar uiteindelijk heb ik een gok genomen. Nu maar hopen dat Ajanna (of liever gezegd Ilse) het ook mooi vindt. Ik heb het bonnetje voor de zekerheid maar meegenomen: dan kan Ajanna het altijd ruilen wanneer het niet in de smaak valt… Oproep: laat bij https://www.facebook.com/…/a.12606787006…/2787598201258173/… in de comments weten, wat jullie van het jurkje vinden (1. Goed, bonnetje kan wel weg / 2. Fout, jurk kan wel weg / 3. Anders:). Mochten de vrouwen het thuis niks vinden, dan hoop ik dat jullie mening mij een beetje indekken.
Geplaatst door Godong Indonesie op Dinsdag 5 maart 2019