Het is nu 19.00 uur plaatselijke tijd en ik ben de indrukken van mijn bezoek aan mijn familie, maar ook de levensgevaarlijke situaties op de weg op me aan het in laten werken. De airco op mijn hotelkamer gaat een standje lager (normaal zet ik de airco op 30 graden, om het verschil met de buitentemperatuur zo klein mogelijk te houden) en ik klap mijn laptop open om dit bericht op Facebook te plaatsen. Je zult het geloven of niet, maar ik ben eigenlijk helemaal geen schrijver. Nou ja, rond sinterklaastijd wil mijn toetsenbord zich nog wel eens gruwelijk misdragen (geen grapje, maar ter bescherming van met name mijn schoonfamilie en Sinterklaas zelf zal ik voorbeelden achterwege laten), maar normaliter ben ik veel te lui om ook maar iets op papier te zetten: mijn eerste boodschappenlijstje moet ik nog maken. Toch merk ik dat het verwerkingsproces van mijn adoptie (zo durf ik het gerust te noemen) enorm versneld wordt doordat ik hier op Facebook van me af kan schrijven. Dat het deze keer niet in dichtvorm hoeft helpt trouwens ook enorm. Vaak krijg ik lieve reacties, soms ook van mensen die ik helemaal niet ken. Mensen die aangeven met me mee te leven, maar ook ‘lotgenoten’ (geadopteerden voornamelijk uit Indonesië die aangeven dat mijn verhalen ze steun en kracht geven bij en/ of na hun eigen zoektocht naar hun biologische familie). Hoewel ik vaak zie dat sommige verhalen meer dan duizendmaal (!) gelezen worden, heb ik ‘mijn’ lezers nog nooit bedankt voor de steun die ik ervaar van de belangstelling, de bemoedigende woorden en de uitingen van begrip en medeleven. Ook nu weer, tijdens het lezen van de vele reacties, merk ik dat mijn reis naar Indonesië bij velen leeft en dat ik hier helemaal niet alleen ben. Bij dezen dus mijn oprecht dank (Terima kasih banyak), want zonder deze steun had ik het hier wellicht niet gered. Mijn maag herinnert me me er aan dat ik het hier zonder eten ook niet red. De vorige keren werd ik volgepropt met eten door de familie, maar nu moet ik daar zelf voor zorgen. Nou ja, zorgen… Ik heb eerder wel eens verteld over Grab. Een online platform waarin je om een taxi, of een brommerlift kunt vragen. De vorige keer dat ik in Grobogan was, was Grab er nog niet actief maar sinds halverwege 2018 is Grab dat wel. En daar pluk ik nu de zoete vruchten van. Letterlijk, want het is ook mogelijk via Grab eten te bestellen. Een soort Thuisbezorgd.nl dus. Het werkt als volgt: 1. Je bestelt in de Grab app een nasi goreng ayam bij een restaurant in de buurt. 2. Je vergeet gebruik te maken van de geavanceerde optie een extra verzoek in te dienen waardoor je eten straks wordt bezorgd zonder bestek. 3. Grab zoekt een beschikbare maaltijdbezorger die naar het restaurant gaat, je bestelling bestelt en voorschiet. 4. Je schaamt je kapot omdat je maar liefst 20.000 IDR (1,25 euro, waarvan 0,42 euro bestemd is voor de bezorger) betaalt aan Grab. 5. Je gaat achter je laptop Facebook bijwerken terwijl je keurig door Grab op de hoogte wordt gehouden van de voortgang van je bestelling. 6. In 30 minuten staat de bezorger met je eten, maar zonder bestek voor je deur. Je bedankt de bezorger, geeft hem een extra fooi en begint vol goede moed met de deksel van de pringles bus (chips) die je even daarvoor bij Indomaret hebt gekocht te eten. 7. Je ontdekt dat het eten zo pittig is dat je met je bek eerst een halfuur onder de airco gaat hangen alvorens je überhaupt in staat bent het eten weg te gooien, direct terug gaat naar start (1), geen 200 euro ontvangt en geen nieuwe maaltijd krijgt zonder te betalen… Bij de tweede keer was ik dus zo verstandig om bij (2) de bezorger te verzoeken het restaurant om plastic bestek en om een beetje pittig eten (sedikit pedas, terima kasih) te vragen. Eigenlijk was dat laatste mijn eer te na want ik dacht toch echt wel flink pittig te kunnen eten. Een eetlepel sambal gaat er bij mij probleemloos in (over hoe het er weer uitgaat heb ik het liever niet). Een verbaasde bezorger (ja, het was dezelfde: dat verzin je toch niet) en een heerlijke maal later is het hier weer tijd om te gaan slapen. Morgen ben ik van plan Purwodadi onveilig te maken, maar dat is hier in dit verkeer een ‘koud’ (40 graden) kunstje. Nganti esuk! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Maandag 4 maart 2019