Nog voor de Islamitische wekker van de overbuurman vanochtend af ging, werd ik wakker. Hoewel ik gisteravond al om 20.00 uur naar bed was gegaan (voor mijn doen vroeg, maar voor veel Indonesiërs heel normaal), kon ik aanvankelijk de slaap niet vatten. Mijn hoofd zat nog helemaal vol met gedachtes en indrukken en ik heb nog een behoorlijk tijdje liggen woelen en malen. Eergisteren had ik een ‘balansdag’ willen houden, maar wegens een stroomstoring viel deze toen in het water. Ratna en haar gezin had ik voor vanavond uitgenodigd om samen bij een restaurant te gaan eten, maar verder besloot ik vandaag mijn balansdag in te halen en alleen maar dingen te gaan doen die ik leuk zou vinden of die ter voorbereiding voor het vervolg van mijn reis noodzakelijk waren. Zoals gezegd was ik vroeg wakker (het was nog geen 5.00 uur) en na een zeer korte douche (want zeer koud water) sprong ik zeer fris, koud en fruitig op de fiets naar Pasar Godong om die vanaf openingstijd te kunnen bezoeken. Zoals de naam van mijn hotel (RedDoorz Syariah near Pasar Godong) deed vermoeden had ik ook lopend naar Pasar Godong kunnen gaan, maar ik besloot de Indonesische traditie (de gemiddelde Indo heeft een hekel aan lopen), in stand te houden. Het eerste dat ik bij Pasar Godong deed, was het kraampje van kaka Arti waarin ik in 2017 voor de hele Pasar ten toon werd gesteld (zie https://tim.dondorp.nl/bokito/) opzoeken. Ik hoefde niet eens te zoeken: ik kon er zo naar toelopen. Uiteraard wist ik van te voren dat ik er kakak Arti niet zou treffen, maar desondanks was ik teleurgesteld toen ik bij ‘Toko Arti Bawono’ daadwerkelijk voor een dichte deur stond. Ik ben al vaker op Pasar Godong geweest, één keer dus als Bokito en één keer met Ilse en Joanne (zie https://tim.dondorp.nl/beleefdheidsnormen/). Beide keren was ik echter niet in de gelegenheid geweest Pasar Godong nader te bekijken. Daarom besloot ik er nu eens echt de tijd voor te nemen. Uiteraard zijn er supermarkten in Indonesië, zo ook in Godong (Indomaret, spreek uit: Indomart). De meeste Indonesiërs komen echter amper in de supermarkt, omdat de prijzen simpelweg te hoog zijn. De locals doen hun boodschappen nog altijd op de pasar (lokale markt). Daar is alles veel goedkoper, lekkerder en verser dan dat in een supermarkt ooit het geval zal zijn: fruit en groente komen direct na de pluk uit het platteland en op Pasar Godong wordt de vis direct na de vangst (vaak nog levend) aangevoerd en worden kippen en gevogelte zelfs ter plaatse geslacht en schoongemaakt. Verser kun je het dus niet krijgen. Ik heb er een hele tijd rond gestrund en hoewel ik niks gekocht had, vond ik het (op het slachten van levende dieren na dan) erg leuk om te zien hoe het op Pasar Godong er aan toe gaat. Had ik dan helemaal geen geld uitgegeven op Pasar Godong? Jawel, er werd namelijk ook muziek gemaakt (zie https://1drv.ms/v/s!AoeIH-BDcFrHxK5wY_FYzTrYXTI_CA?e=sfgGYj) en uiteraard deponeerde ik wat geld in het blik waarmee één van de muzikanten rond ging om geld te verzamelen. Toen ik van Pasar Godong terug naar het Hotel fietste, kwam ik tot mijn verbazing Rocket Chicken tegen. Het restaurant zat werkelijk nog geen twee minuten fietsen van mijn hotel vandaan! Bijna de hele week bestelde ik via Grab-Food (zie https://tim.dondorp.nl/pittige-kost/) bij dit restaurant mijn eten. Nu ik gezien had waar het restaurant zich bevond, realiseerde ik me dat er elke keer een bezorger naar het restaurant ging om het op te halen om het vervolgens een paar meter verder op bij mijn hotel te bezorgen. Als ik dat geweten had, had ik het net zo lief zelf afgehaald. Jammer dat ik daar pas vandaag (één dag voor vertrek) achter moest komen, maar nu wist ik in ieder geval wel waar ik met Ratna en haar gezin uit eten zou kunnen gaan vanavond. Eenmaal in het hotel besloot ik alvast al mijn bagage in te pakken zodat ik dat morgenochtend niet meer hoefde te doen. Doordat ik nu tijd over had werkte ik Facebook nog even bij waarmee ik de ‘marge’ van met terugwerkende kracht op Facebook posten voor zolang het duurt terugbracht van twee dagen naar nog geen dag. Daarna heb ik tot we gingen eten bij Rocket Chicken alleen nog maar ge-lllll’d (lekker liggen luieren lezen en luilakken). Rocket Chicken deed niets onder voor CFC, de KFC Wannabee in Luwes Mall te Purwodadi, behalve dan als het om de prijzen gaat. Bij CFC betaal je vier keer zoveel en bovendien kon ik bij CFC geen nasi goreng meer bestellen en bij Rocket Chicken wel. Dikke plus dus, voor Rocket Chicken. Voor het schandalige bedrag van omgerekend vier euro en achttien cent konden we zijn vieren stevig eten. Tijdens het eten bespraken we nog even hoe we het morgen zouden doen. Ik zou morgen een auto huren (Grab-car was nog altijd slecht tot niet beschikbaar in Godong en vanwege mijn bagage wilde ik geen gebruik make van Grab-bike). Om 7.00 uur zou ik mijn fiets terugbrengen naar Isanto’s huis alweer ik afscheid zou nemen van de familieleden die mij niet in de gehuurde auto zouden vergezellen naar station Ngrombo (zie https://tim.dondorp.nl/stasiun-ngrombo-1/). Weemoedig wegens het vooruitzicht dat het afscheid van de familie morgen toch echt een feit zou zijn, fietste ik terug naar mijn hotel waar ik direct ging slapen. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 9 februari 2023